• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Merzbow: een sadist en zijn metal-fetish

Velen die de Mars sectie bezoeken zijn in meer of mindere mate bekend met de herrie die de Japanse geluidskunstenaar Merzbow produceert. Een vervolg op Het analoge zintuig van Harrie Prenger waarin dieper wordt ingegaan op de symbiose van klanken van Merzbow en lieden die graag een potje gruizige metal maken.

Tekst: Maurice van der Heijden

Publicatiedatum: 24 februari 2006

Gore Beyond Necropsy is waarschijnlijk één van de eerste orkesten die een samenwerking met Merzbow op hun naam schrijven. In 1997 verschijnt op Release Entertainment (een subdivisie van Relapse Records) het onding Rectal Anarchy. Vooral de hoes van de vinyl editie is te hilarisch voor woorden. We zien een achterwerk waar een microfoon voor het gat staat geparkeerd.
Critici zijn er niet over uit of dit album de moeite waard is. Het aandeel van de noisy grindcore van Gore Beyond Necropsy wordt in wezen beperkt tot enkel gruntende vocalen. De vocalen worden aangelengd met een dikke streep noise van Merzbow. Velen vinden dat Merzbow in het verleden betere creaties heeft aangeleverd. Op het schijfje zijn 31 nummers te vinden, waarbij het eerste nummer over de twintig minuten klokt. De nummers die volgen zijn een diarree van noise explosies van één minuut. De titels ervan, zoals ‘Punks Not Dead Kennedys Rectal Anarchy’ en ‘Love Me Suicidal Tendencies Rectal Anarchy’ zijn lachwekkend.

De term Rectal Anarchy die op dit album ten toon wordt gespreid, kan wellicht direct gekoppeld worden aan de fascinatie voor extreme vormen van seks waar Masami zo over te spreken is. Hij heeft de boeken Scum Culture en Bizarre Sex Moderne geschreven.
Scum Culture is een compilatie van artikelen die gaan over slechte smaak, Satanische Heavy Metal en scatological optredens van het collectief Vienna Aktionism. Na publicatie is de term Scum Culture stilletjes aan populair geworden in Japan.
Bizarre Sex Moderne is een studie geweest naar sex magazines van voor de Tweede Wereldoorlog. De ontstaansgeschiedenis van bondage komt daarin aan bod. Bondage trekt Masami erg aan. Hij heeft zelfs samengewerkt met een groep mensen die aan bondage deden en heeft voor hen ook de soundtrack geschreven getiteld Music for Bondage Performance.

Overstuurde noise, grindcore en mathcore
Ook uit 1997 is de uitbarsting ‘Nikola Tesla’ dat op het Discordance Axis (foto links) album Jouhou is verschenen. Het is de eerste samenwerking tussen Discordance Axis en Merzbow. Masami Akita stuurde een DAT tape met dertig seconden muziek op naar Discordance Axis zanger Jon Chang, die de overstuurde noise mixt met samples van zijn favoriete videospelletje Gun Griffon For The Sega Saturn. Deze creatie is later als intro gebruikt op het Fiesta Grande festival waar Discordance Axis speelde met onder andere The Locust, Man is the Bastard en Capitalist Casualties. Bastard Noise, het noiseproject van Man is the Bastard heeft overigens ook eens een split opgenomen met Merzbow.

Op de Necropolitan 7” uit datzelfde jaar doet het Japanse heerschap nog een keer mee op ‘Leaden Stride to Nowhere’, maar de derde en laatste samenwerking is de vruchtbaarste gebleken. Het complete album The Inalienable Dreamless uit 2000 wordt door de mangel genomen en staat op Discordance Axis’ zwanenzang Our Last Day. De innovatieve grindcore wordt kapot geknipt en gedompeld in een dikke laag ruis, waar verschillende loops overheen gaan. Soms gaat de grindcore vrijwel helemaal kopje onder, op andere momenten drijft hij weer naar de oppervlakte. Het grappige is zelfs dat sommige onderdelen dansbaar worden, maar veelal is het een amalgaam van twee extreme werelden. Dan is de combinatie ook op zijn sterkst: de hysterische krijs van Jon Chang, de hypersnelle drums van Dave Witte en de dodelijke riffs van Rob Marton verweven in verzengende noise.

In 2001 ziet Switching Rhetorics het levenslicht. De gelimiteerde editie van dit album is verpakt in een stalen cd doosje met twee vlijmscherpe lemmeten aan de voorkant om het doosje te openen. Het album opent met een track van Merzbow, waarna Shora het stokje overneemt om twee grillige mathcore tracks te deponeren. De perfecte coöperatie wordt pas vier nummers later bereikt met afsluiter ‘To Further Confines’ waar beide mannen de extremen laten samensmelten. De vlijmscherpe mix van metal en hardcore oxideert in de gruizige noise en het is dan ook jammer dat het maar bij één nummer is gebleven. Wie weet hoe de wereld er uit had gezien als het complete album deze kruisbestuiving had bevat.

Sunn O)))-remixes
Op hetzelfde label verschijnt ook de dubbel lp Flight of the Behemoth van Sunn O))). Op kant twee staat ‘O))) Bow 1’ en ‘O))) Bow 2’. Deze twee remixen door Masami zijn de perfecte soundtrack voor een horrorfilm met zombies en ander gespuis. Sunn 0))) heeft in zijn begintijd nog nooit zo eng geklonken. Op ‘O)))Bow 1’ wordt een mistig pianodeuntje verweven met de het geluid van tien slijptollen met op de achtergrond Sunn 0))) handelsmerk: de drone.
Het Amerikaanse gezelschap tourt geregeld door Europa al dan niet met gastmuzikant. Het zou een interessante combinatie zijn als zij deze Japanse maniak eens zouden meenemen. Bijna gebeurde dat al. De artiesten zouden twee shows doen in Griekenland, maar door een incompetente promotor is dat mislukt. Later zouden ze samen op het Supersonic festival in Birmingham de messen slijpen, maar net voordat de heren van Sunn O))) hun materialen op het podium wilde stallen, werd alles ontruimd vanwege een bommelding.

Boris en Burst
Eveneens Japans is het drietal Boris. Zij zijn gespecialiseerd in een bizarre combinatie van drones en jaren zeventig gitaarrock. Het zal je niet verwonderen dat zij ook de confrontatie zijn aangegaan met de noise klanken van Masami Akita. Van die drie samenwerkingsverbanden zijn de eerste twee enkel in Japan uitgebracht. Weinige zullen dus ook de titelloze lp en de cd Megatone, beiden uitgebracht op Inoxia Records, gehoord hebben. De bekendste samenwerking is Sun Baked Snow Cave uitgebracht op Hydrahead.

Dat niet iedereen het daar mee eens is, blijkt uit recensies op het web. Sommige raken zelfs verveeld bij de 62 minuten die op band zijn gezet, maar dit soort tonen moet je de tijd geven. De demonische noise drones zweven als een virus om je hersenpan heen om daarna langzaam je immuunsysteem aan te tasten. Je sputtert nog tegen, maar dat heeft dan al geen zin meer. Je bent verslagen en als een gemuteerde zombie slik je de gruizige geluidsmassa met volle teugen. Sun Baked Snow Cave is daarom een klein pareltje dat bij koude winterdagen om de hoek komt kijken in mijn cd speler.

De Zweden van Burst hebben de maffe Japanner ook weten te vinden. Voor het album Conquest: Writhe mag hij het nummer ‘Decomposed’ door de betonmixer halen. Het nummer wordt zo flink bewerkt dat er niets meer van het Burst geluid over is gebleven. We horen oorverdovende ruis gecombineerd met het geluid van terugspoelende bandjes.

Maldoror
Niet echt metal maar toch het vernoemen waard is de samenwerking met Mike Patton in 1997. Patton is wat dagen vrij tijdens een Australische tour van Faith No More en rond die tijd is hij zwaar gefascineerd door Japanse noise muziek. Hij belt Masami Akita op en samen doen ze wat geïmproviseerde optredens in Australië. Dit bevalt zo goed dat er een opname sessie volgt in Tokio. Patton neemt het resultaat mee en uit de geregistreerde chaos verschijnt onder de naam Maldoror het album She. Het album bestaat uit grote blokken ruis gecombineerd met samples, cartoons en andere geluiden wat resulteert in liederen.

De naam Maldoror refereert naar het negentiende eeuwse boek De Zangen van Maldoror van schrijver Lautréamont. Een moeilijk door te komen boek: de zinsbouw is zeer theatraal en daarom erg vermoeiend. Opvallend aan het boek is de controverse uit die tijd.
Het boek wemelt van de sadistische passages, zoals die waarin de auteur oproept de nagels te laten groeien om een onschuldig jongetje er de borst mee open te scheuren, zijn bloed te drinken, hem te kussen, te troosten en naar het ziekenhuis te brengen. Centraal staat de gevallen engel Maldoror die schoonheid in de meeste gevallen ervaart als 'onnozel en zielloos' en hij ziet de dood als een bekroning. Het is een tegenstelling van wreedheid en schoonheid. Net zoals de twee op het album proberen te bewerkstelligen.

Zo is de cirkel rond, want het werk van Masami Akita kan je ook als het werk van een sadist beschouwen. Een sadist die zijn werk doet met geluiden, die als je ze langer tot je neemt tot gewenning leiden en de schoonheid van een doordreunende geluidsmuur laten inzien.

Selectieve discografie:
Boris with Merzbow – Sun Baked Snow Cave (2005, Hydrahead)
Shora | Merzbow – Switching Rhetorics (2002, Overcome)
Sunn 0))) – Flight of the Behemoth DLP (2001, Overcome)
Discordance Axis – Our Last Day (2004, Hydrahead)
Burst – Conquest: Writhe (2001, Prank)
Maldoror – She (1999, Ipecac)
V/A – Merzbow “Frog” Remixed and Revisited, met onder andere Sunn 0))) en Boris (2003, Misanthropic Agenda)

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/merzbow/merzbow-een-sadist-en-zijn-metal-fetish/12029/
Meer Merzbow op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/merzbow