http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Arcade Fire | Funeral

Met The Arcade Fire kan 2004 niet meer stuk.
CD, Merge/Konkurrent

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 14 september 2004

Het vuur dat The Arcade Fire doet oplaaien op Funeral is verwarmend en vernietigend tegelijk. Een album dat al maanden door de ondergrondse wandelgangen van het indiekoninkrijk zoemt. Een hype borrelde en lijkt deze week volledig los te barsten. Maar ze maken het waar. Funeral staat in het teken van de ontelbare tegenslagen die er aan dit album vooraf gingen. De leden werden een voor een geplaagd door het overlijden van vrienden en familie. Maar The Arcade Fire weet er als geen ander een meesterlijk, dramatische draai aan te geven. Vier de doden, breng het drama, zwelg in de tragiek en heb er plezier in, het is hard maar de waarheid.

Funeral brengt vooral een groots geluid, teweeggebracht door zes vaste bandleden die een reeks aan instrumenten bespelen. Creatieve spil van de band vormt het koppel Régine Chasset en Win Butler, een stel met oog voor detail, drama en vooral melodieën die je een voor een bij je keel grijpen. Met ‘Neighborhood #1 (Tunnels)’ gaan ze grandioos van start, een sterkere albumopener zal moeilijk te vinden zijn dit jaar. Opvallend is gelijk de stem van Butler, afknapper voor sommigen, vast en zeker, David Byrne in de verte, dramatisch, zeikerig misschien wel maar voor iemand die wel van een portie drama houdt onversmadelijk.

‘Neighborhood #1 (Tunnels)’ vormt langzaam een groteske waterval aan piano- en strijkerarrangementen die broze harten zonder genade breekt en tranen laat toegeven aan de zwaartekracht. De kracht zit hem in de steeds plotselinge ommezwaai van een simpel, pakkend liedje naar een grandioze tussenspurt en een nog grotere finale. Godspeed You! Black Emperor goes pop? Je leest het hier eerst!

De gevoelige ballade ‘Une Année Sans Lumière’ is in zijn ingetogenheid een heerlijk rustpuntje voordat de storm weer oplaait met het derde neighborhood-deel ‘Neighborhood #3 (Power Out)’ die zijn wervelwind geheel draait om een zoet xylophoondeuntje. ‘Crown Of Love’ walst zachtjes met subtiele strijkers op de achtergrond en ‘Wake Up’ gooit een magistraal “haa haaaa haaa haaa” koor in de strijd. Magnifiek, meeslepend, overtuigend. Dit spul kan wat meeslepende kracht betreft de gelijke van The Polyphonic Spree zijn, alleen dan zonder jurken-concept en puur en alleen vetrouwend op en genietend van de kwaliteiten die ze hebben als muzikant.

Af en toe hoor je een beetje Neutral Milk Hotel, de donkere sfeer van Black Heart Procession maar net zo goed is het liedjesvakmansschap van The Pixies en het drama van The Cure te horen. Op de meeslepende, met strijkers versierde afsluiter ‘In The Backseat’ laat Régine Chasset haar soms Björk-achtige stem horen om het album betoverend tot een einde te brengen. Album van het jaar?