• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Arcade Fire: “We schrijven geen nummers met een boodschap”

“Eer uw vader en uw moeder,” zegt de bijbel. The Arcade Fire heeft dit gebod in een breder perspectief geplaatst: het debuutalbum van de band uit Montreal, Canada is opgedragen aan negen overleden familieleden. Als een eerbetoon aan de dood noemden ze het album Funeral.

Tekst: Rob van Leeuwen

Beeld: Victoria Jacob

Publicatiedatum: 09 maart 2005

Voordat de fotosessie begint, pakt zanger/gitarist Win Butler een sinaasappel van de bar, waarna hij naast zijn vrouw en instrumentale alleskunner Régine Chassagne gaat zitten. Allebei kijken ze met een strak gezicht naar de camera, hoewel Butler af en toe zijn aandacht verplaatst naar het stuk fruit in zijn hand. Ik moet denken aan een scène uit The Godfather, waarin Marlon Brando voor zijn auto wordt neergeschoten, net nadat hij een sinaasappel heeft gekocht. Staat de sinaasappel symbool voor de dood, of is dat gewoon een van mijn eigen onzinnige theorieën? Toepasselijk is het in ieder geval wel, als je bedenkt dat Funeral een eerbetoon is aan de doden.

Gevaar op het podium
Terwijl ik hierover verderpieker, is de sinaasappel van Butler al verleden tijd. De schillen worden netjes op tafel gelegd, waarna de zanger het interview overlaat aan Chassagne, die snel een jas over haar hoofd trekt om de kou tegen te gaan. Voor The Arcade Fire was ze lid van een zogenaamde medieval band: “We zongen in het Latijn, oud Frans, oud Engels en oud Spaans. Ik verliet die groep, omdat ik ben geïnteresseerd in verschillende soorten muziek. In een rockband als The Arcade Fire heb je ook meer vrijheid,” zegt ze met een licht Frans accent. Samen met Butler richtte ze The Arcade Fire op. Chassagne: “Het is onze band, wij zijn de kernleden. We schrijven de nummers en kunnen dus doen wat we willen.”

Tijdens de fotosessie kon er haast geen lachje vanaf, nu doet ze vrolijk giechelend haar verhaal. Lachend: “We zijn echt niet allemaal depressief hoor.” Dat blijkt wel als ik vraag waarom gitarist Richard Parry een helm op heeft tijdens optredens. “Voor zijn veiligheid,” zegt Chassagne, waarna ze haast niet meer bijkomt van het lachen. “Het is waar! Tijdens een concert deed Richard zijn helm af en toen ramde keyboardspeler Will er meteen op los. Richard viel op zijn hoofd en liep een maand lang met een bult op zijn hoofd. Will draagt ook een helm, anders is het voor hem te gevaarlijk op het podium,” besluit ze giechelend.

Liedjes over baby’s
Volgens Chassagne is het debuut Funeral geen donker album: ”Ik vind het soms zelfs erg opgewekt klinken. De titel was ook meer iets waar we achteraf opkwamen. Het is niet zo dat we die nummers schreven, omdat er opeens zoveel mensen stierven.” Net voordat de band de studio indook, overleed de oma van Chassagne, tijdens het opnameproces overleed de opa van Win en Will Butler en de tante van Richard Parry. Toen de band terugkeek op deze periode besloten ze het album Funeral te noemen, als een soort eerbetoon aan de dood. Toch ontkent Chassagne dat de nummers over de gestorven personen gaan, al geeft ze toe dat ‘familie’ een terugkerend thema is op het album: “Dat is niet bewust gedaan, maar het komt wel vaak terug inderdaad.” Lachend: “En dat terwijl het absoluut geen cool onderwerp is binnen de rockmuziek!”

Een duidelijke uitleg over de teksten krijg ik dus niet en is er misschien ook niet. Chassagne: “Het mooie van songteksten en gedichten is dat iedereen er een andere betekenis aan geeft. Toen ik nog heel jong was en nog geen Engels sprak hoorde ik al die Engelse liedjes en gaf er gewoon mijn eigen betekenis aan.” Lachend: “Later kwam ik er dan achter dat het over baby’s bleek te gaan.” Serieuzer: “Als onze nummers iets speciaals voor je betekenen terwijl ik het over iets heel anders heb, is dat prima.” Butler, die aan het eind van het interview even aanschuift, vat het in één zin samen: “Net als bij zoveel dingen zijn er verschillende verklaringen mogelijk.”

Opa is een inspiratie
Butler is serieuzer dan Chassagne. Groter ook, door zijn hoekige lichaam is hij haast niet te ontwijken. Hij verhuisde in 1999 van Amerika naar Montreal, waar hij ‘religious studies’ volgde. “Mijn studie kan een subtiele invloed hebben gehad op mijn teksten. Die invloed is ook moeilijk te vermijden, ik denk namelijk dat de hele Westerse beschaving is beïnvloed door bijbelse teksten,” aldus de zanger. In augustus 2003 trouwde hij met Chassagne, waardoor The Arcade Fire haast een familie werd, aangezien keyboardspeler Will het broertje is van Win.

De opa van Will en Win, die stierf in maart 2004, heette Alvino Rey. In zijn jonge jaren was hij leider van een bigband. Muzikaal had hij weinig invloed op Butler, maar als persoon des te meer: “Ik denk dat Régine meer naar dat soort muziek luisterde toen ze jonger was. Mijn opa en mijn grootmoeder speelden samen, hun hele leven bestond uit muziek. Tijdens de Eerste Wereldoorlog speelde hij al banjo, tijdens de Tweede Wereldoorlog zat hij in een band. Hij heeft nog gitaar kunnen spelen tot zijn 95ste, minstens drie uur per dag. Wat hij deed was niet modieus of hip, hij leefde gewoon voor de muziek. Dat is absoluut een inspiratie, dat muziek zo belangrijk kan zijn in je leven.”

Platenlabel zoeken
De muziek, dat is uiteindelijk ook de enige reden dat ze hier voor me zitten: “We hebben niets te bewijzen, behalve tegenover onszelf. Het is niet dat ik dit moet doen, ik wil het gewoon. Als dat niet zo was, zou ik allang gestopt zijn,” aldus Butler. Eerder in het interview vertelde Chassagne me ongeveer hetzelfde: “We schrijven geen nummers met een boodschap of om mensen iets met hun leven te laten doen. We vinden de liedjes gewoon mooi en besloten ze op te nemen omdat we er zoveel hadden.”

Die opnames namen in totaal acht maanden in beslag. Chassagne: “Toen we begonnen dachten we niet eens aan een volwaardig album. De studio werd ook nooit geboekt, elke keer als een band had afgezegd gingen wij de studio in en namen we een beetje op. Op een gegeven moment dachten we: ‘Goh, misschien moeten we een platenlabel zoeken’.” Toen het album bijna af was tekenden ze bij Merge Records: “We vertelden dat we het album hoe dan ook uit zouden brengen als zij het niet wilden doen, maar ze waren laaiend enthousiast.”

Dode romanticus of levende genieter?
De mensen achter Merge Records waren niet de enigen die laaiend enthousiast waren. Aan beide kanten van de oceaan werd Funeral bejubeld, aanbeden en zelfs meerdere malen verkozen tot album van het jaar. Met als gevolg dat Butler en Chassagne op dit moment een promotietournee door Europa maken. Chassagne: “Leven in een hotel is vreemd, alleen het eten is goed, maar je went eraan.” Vandaag en morgen leven ze in het Parkhotel in Amsterdam, daarna reizen ze nog naar Brussel, Berlijn, Keulen, Stockholm, Oslo, Parijs en Londen. Leuk is anders, of niet? “Het mes snijdt aan twee kanten. De rest van de band zit lekker thuis, maar ik ben nog nooit in Amsterdam geweest en dat is wel heel speciaal,” vertelt Butler.

De sinaasappelschil is ondertussen in kleine stukjes verdeeld door Chassagne. Het zijn er negen, al kan het zijn dat ik verkeerd heb geteld. Netjes gerangschikt liggen ze op tafel. Ik vertel Butler over mijn theorie en hij praat er professioneel overheen, door te zeggen dat de scène uit The Godfather tot zijn favorieten behoort. Dan vraag ik hem wat hij verwacht van de dood: “Voor mij is er meer in het leven dan het fysieke, er is zeker meer aan de hand in de wereld. Wat er gebeurt als je doodgaat, weet ik niet. Ik heb er geen echt beeld bij, alles wat ik ervan verwacht kan ook onmogelijk waar zijn.” En hoe wil hij herinnerd worden na zijn eigen dood? “Ik ben niet het type persoon die het doorleven in de muziek romantiseert. Ik wil juist herinnerd worden als ik nog leef.”

The Arcade Fire staat vrijdag 11 maart in de Melkweg te Amsterdam en op 12 mei in Nighttown, Rotterdam.

http://www.kindamuzik.net/interview/the-arcade-fire/the-arcade-fire-we-schrijven-geen-nummers-met-een-boodschap/8828/
Meer Arcade Fire op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-arcade-fire