Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ik weet niet als het u al opgevallen is, maar klassieke post-rockplaten worden steeds zeldzamer op deze wrede aardkloot. Er weerklinken dan ook al enige tijd stemmen dat het genre over zijn hoogtepunt heen is en dringend nood heeft aan creatieve nieuwlichters. Zelfs coryfeeën als Mogwai en GY!BE (hoeveel stokslagen per vermelding?) slaagden er op hun recentste platen niet in om notoire meesterwerkjes als Come on Die Young en Levez Vos Skinny Fists Comme Antennas to Heaven! te evenaren, laat staan te overtreffen. En toch komen er sporadisch telkens weer bandjes bovendrijven die angstvallig dicht in de buurt komen van hun voorbeelden en het métier tot in de puntjes beheersen. U kent ongetwijfeld al Explosions In The Sky en het zou me verwonderen mocht dat niet het geval zijn bij Mono. Dit Japanse kwartet sleepte vorig jaar aardig wat adelbrieven in de wacht met One Step More and You Die en maakte even later heel wat tongen los met enkele wervelende live-concerten. Nu is er Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined, een dijk van een plaat die je beroert tot in de diepste vezels en je op hartverscheurende wijze doet geloven dat het einde van de wereld nabij is.
In het merendeel van de songs die op Walking Cloud ... voorbijrazen loert het gevaar immers om elke hoek en creeëren de Japanners een onderhuids spanningsveld dat onrustwekkender woekert dan een schichtige Amerikaanse aanval op Iraaks grondgebied. Het is net daarin dat Mono zich onderscheidt van gelijksoortige bands die vaak iets te opzichtig aan de haal gaan met de essentiële bestanddelen van de post-rockmuziek. Verzengende, diabolische gitaarinferno's worden occasioneel ingeruild voor energiek opererende strijkers en affirmatief gestreelde cymbalen. Producer Steve Albini (jawel, weer hij!) plaatste extra accenten waar nodig en zag erop toe de groep zich onthield van overbodige ballast en al te pretentieuze overmoed. Waar One Step More and You Die tenslotte grotendeels werd opgedragen aan de tragedie van 9/11, klinkt deze plaat tegelijk hoopvoller en kleurrijker.
Toch blijven de onweerswolken zich opstapelen boven het expressieve geluid van Mono. 'Halcyon (Beautiful Days)' is bijvoorbeeld zo'n song die begint als een onschuldig miezerende regenbui, maar halfweg ontaardt in een recalcitrant en meteorologisch onverantwoord klank- en lichtspektakel. We vragen ons heimelijk af of er na afloop van de opnames nog een spaander heel bleef van de instrumenten? Met opener '16.12' en 'Lost Snow' en staan er immers nog twee kanonskogels van songs op dit album. Dezelfde zacht/hard dynamiek, dezelfde intensiteit, hetzelfde resultaat: hemels! 'Mere Your Pathetique Light' is goed zonder meer, maar heeft nét iets te lang in het Canadese vriesvak van GY!BE gelegen. Vanaf song vier kondigt de band uit Tokio echter plots staakt-het-vuren af en wordt er vaart geminderd, voor hen klaarblijkelijk een teken om puin te ruimen. '2 Candles, 1 Wish' kabbelt nog voort op een glashelder beekje van zwevende klavieren, maar daarna is het even over met de pret. 'Ode' mist de punch van bovenvermelde prijsbeesten en het gitzwarte 'The Sky Remains As Ever' mag dan wel een prachtig statement zijn, de song is te kort en te weinig geïnspireerd om me overstag te doen gaan, idem voor de 'Lost Snow'-uitloper 'A Thousand Paper Cranes'.
Kortom, Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined telt drie songs waarvoor we al te graag ons leven cadeau zouden doen en twee nummers die ons voldoende moed schenken om eventueel een halve dag in het gezelschap van Filip Dewinter vertoeven. Zoveel opofferingen zijn weinig artiesten gegeven!
http://www.kindamuzik.net/reviews/article.shtml?id=6490
Meer Mono op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mono
Deel dit artikel: