http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Mono

Mysterieus en ontwapenend.
01 juli 2009, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 05 juli 2009

Een lang intro met sfeervolle klassieke muziek bepaalt al enigszins de stemming in de zaal voordat de Japanners het podium opkomen. De muziek sterft langzaam weg als bassiste Tamaki begint met een glockenspielmelodie. De twee gitaristen zitten op het podium en beginnen met het opbouwen van spanning met behulp van vibrerende postrockriffs. Drummer Yasunori Takada gaat als laatste los en al snel ervaart het goedgevulde Vera de eerste storm van geluid.

Er staat geen microfoon op het podium. Contact met publiek zit er waarschijnlijk niet in. Hoeft ook niet, want veel mensen in het redelijk gemêleerde publiek sluiten naarmate het concert vordert de ogen. Om weg te zweven op lieflijke Vini Reilly-achtige klanken, piano-intermezzo's of loodzware ontladingen van gitaargeweld.

Je kunt die dromers geen ongelijk geven, want de podiumpresentatie van Mono is statisch met die twee zittende gitaristen: hun hoofd diep voorovergebogen meebewegend op de muziek. De frêle bassiste is zo blikvangster en ontneemt het zicht op de drummer, wiens gong uiteraard wel duidelijk zichtbaar is. Ze beweegt ietwat onhandig, maar blijft bloedserieus kijken. In combinatie met de fraaie lichtshow is de aanblik van het optreden tegelijkertijd mysterieus en ontwapenend.

Een relatief simpele melodie die ze uitsmeren over hard/zacht-dynamiek, afwisseling van instrumenten en rustmomenten, bepaalt de structuur van de nummers. Zo bouwen ze de spanning uitstekend op door subtiel steeds meer toe te voegen. Net als je denkt dat een song langzaam uitdooft, volgt er toch nog een postrockeruptie. Op die manier houden ze op dwingende wijze de aandacht vast, maar is het anderzijds ook telkens meer van hetzelfde.

Tegen het eind van het concert komen de twee gitaristen toch nog in de benen om twee tracks te spelen die enigszins afwijken van de rest van de set. De hard/zacht-dynamiek is minder prominent aanwezig. Het geeft een van de gitaristen de kans om op de grond verder te spelen en ondertussen te klooien met effectpedalen.

De nadruk ligt op songs van hun laatste plaat Hymn to the Immortal Wind, waarop ze geen nieuwe paden inslaan. Maar die wel weer bol staat van de melancholieke passie en dramatiek. Met een hoog maar nog wel draaglijk geluidsvolume en een perfect geluid slagen ze er moeiteloos in om dit gevoel in Vera over te brengen. De apotheose is het orkestrale 'Everlasting Light', met een machtig lang aanhoudende postrockstorm. Na ongeveer anderhalf uur volgt een beleefde buiging van het viertal. Geen toegift, slechts Het Grote Niets rest.