Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eerst een bericht voor diegenen die al bekend zijn met deze Schotse band: Dear Catastrophe Waitress is het beste Belle & Sebastian album sinds If You’re Feeling Sinister. Het album is namelijk heel erg Stuart Murdoch. In het verleden eisten de bandleden bijna allemaal een nummer op, maar deze waren altijd minder dan diegenen die Murdoch voor eigen rekening nam. Tuurlijk, we horen Stevie Jackson en Sarah Martin nog steeds zingen op de plaat, maar de frontman geeft alleen ‘Asleep On A Sunbeam’ helemaal uit handen. Ook heeft de band sinds Sinister niet meer zo los en ontspannen geklonken. Het orkestrale geweld dat op Fold Your Hands Child nog zijn hoogtepunt kende, is bijna niet terug te vinden. Alleen in de titeltrack horen we nog een bak kitscherige strijkers voorbij komen. Verder lijken de bandleden het uitstekend naar de zin te hebben op het makkelijk meezingbare ‘Roy Walker’ en horen we ontspannen trompetgeschal op ‘You Don’t Send Me’. Belle & Sebastian legt het speelplezier er heel dik bovenop.
Het was nog even spannend of Dear Catastrophe Waitress wel zo briljant zou worden. De soundtrack voor Storytelling ging geheel de mist in, celliste Isobel Campbell verliet de band (naar verluidt gaat de in 2001 uitgebrachte single ‘I’m Waking Up To Us over de gestrande relatie van Murdoch en Campbell) en de band had een op het eerste gezicht bizarre keuze gemaakt met Trevor Horn als producer. Dat is de man die al werkte met bands als Frankie Goes To Hollywood, ABC, Seal en recentelijk t.A.T.u. Eerlijk is eerlijk, Isobel wordt niet gemist op deze plaat, van de Storytelling-geest is niets terug te vinden en Horn heeft alleen maar een positieve invloed op de plaat gehad. Alles klopt namelijk, zonder dat het overgeproduceerd klinkt. Je bent al snel geneigd om het met gefreakte synths doorbakken ‘Stay Loose’ (bijna 10CC zelfs) op zijn conto te schrijven, maar de band heeft in het verleden met ‘Legal Man’ al bewezen opeens iets heel anders te kunnen doen. Nu heeft het voor een geweldige afsluiter van het album gezorgd.
Bij Belle & Sebastian kán je niet om de teksten heen. De poëzie van Murdoch is ironisch, humoristisch en verrassend tegelijk. Een tekstueel hoogtepunt is het met acoustische gitaar gespeelde ‘Piazza, New York Catcher’ over de vraag of de bekende Amerikaanse honkballer nou wel of geen nicht is. Murdoch blijft gefascineerd door mensen, of het nou een workaholic is in de eerste single ‘Step Into My Office Baby’ (“I’m a slave to work, I’m only living when I walk amongst the office staff”), de ongelukkige serveerster uit de titeltrack (“I’m sorry if he hit you with a full can of Coke / It’s no joke / Your face is bleeding”) of de scholier met de bijnaam Lord Anthony die maar in elkaar geschopt blijft worden omdat hij slimmer is dan de docenten (”Shut your mouth, start kicking the football / Bang on the teeth, you’re off for a week boy”). Het wordt weer ontwapenend gezongen door de frêle stem van Murdoch. Altijd net op het randje. Altijd breekbaar.
Ook al heeft de band een herkenbaar geluid, er staat toch maar één typisch Belle & Sebastian nummer op dat op elk ander album had kunnen staan. ‘Wrapped Up In Books’ is het klassieke uptempo popliedje van iets meer dan drie minuten. Met een gierend orgeltje dat op een gegeven moment in komt vallen, een ontroerend piano- en blazers-intermezzo en samenzang op het einde. Er is op dit moment ook maar één band die dit zó goed kan. Perfect van begin tot het einde. Het mysterie dat Belle & Sebastian heet, wordt dan misschien wel langzaam ontrafeld; de muziek blijft altijd staan. Met albums als Dear Catastrophe Waitress verdienen ze het eeuwige leven, zolang ze maar dit soort muziek blijven maken. Onze favoriete Schotten zijn nog lang niet bij het einde aanbeland. Mark my words: Dit is nog maar het begin.
http://www.kindamuzik.net/reviews/article.shtml?id=4276
Meer Belle and Sebastian op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/belle-and-sebastian
Deel dit artikel: