• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Zwan | Mary Star Of The Sea

Nieuwe superband rond Billy Corgan debuteert met moedig en uitnodigend album.
CD, Reprise/Warner

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 03 februari 2003

Superbands, het is blijkbaar een modieus verschijnsel. Hielpen Troy van Leeuwen (A Perfect Circle) en Dave Grohl (Foo Fighters), Queens of the Stone Age op tournee en plaat en produceerde driekwart Rage Against The Machine met Chris Cornell een modern rockend album als Audioslave, uit Chicago komt de volgende cocktail. Twee delen ex-Smashing Pumpkins (Jimmy Chamberlin en Billy Corgan), een handje Tortoise (David Pajo), een snufje Chavez (Matt Sweeney) en een toef slagroom in de bevallige vormen van Paz Lenchantin (A Perfect Circle). Ze heten Zwan en bakten er live een tijd lang niet veel van. Mijn eerdere kritische analyse bleek niet ver naast de waarheid te zitten. Corgan gaf onlangs in een interview zelf ook toe dat de vroege songs 'ruwe schetsen' waren. Het moet wel gezegd; de shows in december 2002 lieten een veel beter te genieten Zwan horen. Een Zwan waarbij een kleine zeventig procent van het songmateriaal klasse genoemd kan worden. En nu is er dan het debuutalbum: Mary Star Of The Sea.

Wat direct opvalt is de toon van het album. Licht, up-beat, poppy bij vlagen, en in ieder geval nergens overduidelijk lijkend op de bands die elk van de leden ooit bevolkten. Soms schurkt de klank dicht aan tegen Papa M, bijvoorbeeld in het kippenvelverwekkend verstilde 'Of A Broken Heart'. Verder zijn er wel wat echos uit Pumpkins-tijden, maar niet meer de enorme muren van gitaargeweld of de bijbehorende agressie. Het is geen plaat die bij de eerste luisterbeurt overtuigt. Dat heeft meer tijd nodig. Maar na die tijd valt de kristalheldere productie pas echt op. Een productie die ruimte biedt aan een subtiele gelaagdheid aan sprankelende en twinkelende geluiden op de achtergrond en klankkleuren over het hele spectrum van de band. Bovendien lijkt dit debuut tekstueel bij eerste beluistering redelijk over-the-top romantisch en voluit gericht op het bezingen van de gevonden en geborgenheid biedende liefde in Corgans leven. Je zou kunnen denken dat het bij die liefde om zijn levenspartner gaat. Maar stel nu eens, dat het overdrachtelijk bedoelde liefdesbetuigingen zijn.

Mary Star Of The Sea als een bede voor de beschermvrouwe van de zeevaarders, hen een behouden reis biedend. De reizigers in de vorm van de groep. Dan zou, misschien geforceerd conceptueel gedacht, het kwartet nummers aan het begin als inleiding kunnen dienen. Handelend over de liefde voor de muze, het lied, de muziek en ook de gevoelswereld en de eerlijkheid. Met daarna het 'mission statement' te zingen over zonneschijn, het positieve, de eindeloze zomer en dat alles vanuit het hart en totdat dat hart het - gebroken - begeeft. Levend naar dat zelfgestelde doel, wordt de koe bij de horens gevat, geen woorden of wensen voor een verre toekomst, maar daden: ROCK! En dan, de bevrijdende wedergeboorte; een open, vrij vloeiende, stromende rivier van over elkaar heen buitelende persoonlijkheden en gedachten, die leiden tot 1 punt. De uitnodiging om te blijven en weer met hem mee te gaan.

Maar goed, dat is interpretatie. Niemand heeft het over een conceptalbum gehad, misschien zie ik wel spoken. De muziek dan maar. Opvallend is zoals gezegd de gelaagdheid van het bandgeluid. Drie gitaristen brengen een weldadige overdaad aan melodie en klanken, maar stuwen en beuken zeer zelden samen als een rockmachine. Zwan moet het hebben van de subtiliteit. Rockende gitaren houden in, solo's bijten niet echt door. Daardoor is het overall bandgeluid open en luchtig, lichtvoetig, opgewekt en poppy zoals in de single 'Honestly'. De textuur aan 'sounddesign' op de achtergrond is verder perfect verzorgd, luister maar eens naar 'Lyric' of 'Declarations Of Faith'. Zwan kan ook akoestisch goed uit de voeten, getuige hoogtepunt 'Of A Broken Heart' of het wat gezapige 'Heartsong'. En een veelheid aan invloeden passeert de revue: van glamrock in 'Baby, Let's Rock', tot country met 'Come With Me' of 'El Sol' of 80's sound à la The Cure in het etherische 'Desire'.

Mary Star Of The Sea is echter het album van Jimmy Chamberlin. Natuurlijk wisten we al dat de man kon drummen. In diverse Pumpkins-nummers liet hij al horen over meer dan vier ledematen te beschikken. Maar in Zwan krijgt hij pas echt alle ruimte. In elk nummer overdondert de beestachtige, fenomenale drum de luisteraar keer op keer. Of het nu stevig rollende rock drums zijn, of ingehouden en jazzy brusheswerk, Jimmy Chamberlin steelt de show en geeft, kraakhelder in de mix, het album steeds weer het dramatische scherpe randje en net dat ene duwtje in de rug. Een Oscar-winnende hoofdrol dus voor Jimmy Chamberlin!

Kortom, de conclusie moet luiden dat Zwan een uitnodiging heeft verstuurd. Het feest kan (opnieuw) beginnen. Minder de extremen opzoekend, maar met afschrikwekkende diepgang, zet Zwan de zeer moedige eerste stap. Met een five night stand in de Chicago Metro, een Japanse en Europese tour in februari en misschien wel de zomerfestivals zet Zwan zichzelf met een dikke stip op de muzikale landkaart. Ik wens Zwan een behouden vaart en hoop dat ze onze haven spoedig zullen aandoen. Mary Star Of The Sea smaakt in ieder geval nu al naar meer.

http://www.kindamuzik.net/reviews/article.shtml?id=2406
Meer Zwan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zwan