• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Zwan: We bekijken het gewoon per album

Eerder een musicerend vriendenclubje dan een supergroep, leverde Zwan in februari met Mary Star Of The Sea een imposant debuutalbum af. Inmiddels is de band toe aan een tweede Europese tournee, die hen deze keer wel in Nederland brengt. Op de middag voordat de groep voor een uitverkocht huis in de Paradiso zou spelen, lopen David Pajo (DP) en Jimmy Chamberlin (JC) de hotelkamer van het chique Amsterdamse hotel binnen. Kindamuzik’s Sven Schlijper sprak met de heren over de tournee, de fans, het internet en meer.

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 08 juli 2003

JC [lachend]: “That’s was fucking crazy man... we got stuck in the elevator!”

Ginnegappend komen de twee binnen, waarbij direct duidelijk is dat Chamberlin op de praatstoel zit, met Pajo als verlegen sidekick.

JC: “Van Amsterdam geniet ik altijd. Ik ben hier zo’n 10 tot 15 keer geweest, maar het is hier veranderd over de jaren zeg! Het ziet er allemaal wat verlopen uit; er hangt een andere sfeer in de lucht.”

DP: ”Ik denk dat ik het leuker vond hier toen ik jong was. [giechelt] Of ik nog een bekend museum bezocht heb? Ehm… [beschaamd:] Ik ben gisteren maar een keer buiten het hotel geweest en dat was om naar McDonald’s te gaan…”

JC: “Ik kreeg in het Wassenbeeldenmuseum zo’n 2-voor-1 Big Mac ding…”

DP: “Echt waar? [trekt een beteuterd gezicht] Dat had ik wel kunnen gebruiken!”

JC: “Het is gek hoor. Je loopt daar naar binnen en kunt een foto laten maken met Arnold Schwarzenegger. En ik heb Arnold ontmoet op een opening van een Planet Hollywood restaurant en hij is een klein ventje. Maar daar staat dus echt een beeld van een boom van een kerel. En Sylvester Stallone ook. Ze zijn allebei eigenlijk best kleine mannetjes.”

DP: “Hmm, echt? [lachend] Dat is goed te weten dan.

Zwan on tour
Nu Zwan terug is in Europa, na een korte eerste tournee, legt Chamberlin uit dat het met name lag aan de logistiek van de tourplanning dat de Nederlandse zalen in eerste instantie overgeslagen werden. Maar inmiddels zijn ze terug en combineert Zwan de clubshows met festivals. Op het Engelse Download Festival speelde Zwan met Audioslave en Metallica:

JC: “Het was extreem slecht weer, maar wel leuk. Het publiek bleef, ondanks de stromende regen. En zolang wij zouden blijven spelen, zouden zij blijven. Zo’n gevoel. Dat was wel magisch.”

Logischerwijs, nu de band ook de grote festivals speelt [later werd bekend dat Zwan door “familie omstandigheden” de Europese tournee vanaf 10 juni heeft gecancelled en dus niet op Glastonbury en Roskilde heeft gespeeld], dringt zich de vraag op of de volgende stap de grotere zalen, of arena’s gaat worden.

DP: “Ik zou wel blij zijn als het op dit punt zou blijven. Maar je hoopt ook meer mensen te bereiken. Dus, het is moeilijk te zeggen.”

JC: “Het idee was ook om een nieuwe fanbase op te bouwen. Dus klein beginnen, mensen leren kennen en de verwachtingen te peilen. Maar ook om nieuw materiaal te kunnen testen. Met de huidige toestanden in de wereld: met de oorlog in Irak, de hele politieke rimram overal en de Amerikaanse en Europese economieën zo ongeveer in de toiletpot… Het is niet het beste moment om een wereldtournee te gaan plannen. Tenzij je een mega-artiest bent, kan je er niet vanuit gaan op die manier geld te verdienen. Wij proberen daarom gewoon niet kopje onder te gaan. We zien wel waar het schip zal stranden.”

De fans
Zwan is vanaf de eerste shows in Californië verzekerd van een loyale groep fans. Veelal bestaand uit oudgedienden uit de tijd van The Smashing Pumpkins reizen ze de band achterna en verzorgen ze van vrijwel elke show kwalitatief goede opnamen. Met volledige instemming van de band. Zo liet Zwan de tapende fan Frank Quinto een compilatie maken en verspreiden via het internet. Een verzameling nummers die waren opgenomen op intieme café-optredens in de Hideout in Chicago tijdens de opnamen voor het album.

JC: “Frank die dat doet; hij is er echt elke show bij geweest. Voor ons is het beter om het in handen te geven van een fan die er steeds bij is geweest, in plaats van te vertrouwen op je eigen herinnering van de show. Dan denk je dat je geweldig speelde, terwijl dat niet zo was, of andersom. Dus voor ons is het goed om iemand te hebben die we vertrouwen en die het allemaal gezien heeft en een goed geheugen heeft voor de visuele kant van de show en de ‘vibe’.”

DP: “Terugluisteren naar de shows doe ik nog niet, al hebben we wel allemaal de Hideout nummers beluisterd.”

JC: “Ja, wat daarmee gebeurd is, is dat Frank de nummers gekozen heeft en wij ze gemixt hebben.”

De verschillende incarnaties van Zwan
Over opnames gesproken: in september [of omdat de groep nu eerder thuis is van de Europese tournee, wellicht daarvoor al] beginnen de opnamen voor het nieuwe album al. Een plaat die onder de naam Djali Zwan zal worden uitgebracht.

JC: “Dat wordt alleen een DVD. Er zal geen audio-CD komen, maar alleen video van het opname proces, live in de studio beeldmateriaal dus.”

Djali Zwan is de meer ingetogen en akoestische incarnatie van Zwan. Gezien het werk van David Pajo met zijn briljante project Papa M heeft gedaan, lijkt er op deze plaat meer een hoofdrol voor hem in het verschiet te liggen.

DP: “Het is de stijl waar ik me comfortabel bij voel. Het ligt ook in de lijn van mijn solowerk inderdaad…”

JC: “We gaan flink vertrouwen op het handy work van Pajo voor de volgende plaat. Dat ligt immers in zijn straatje. En hopelijk zingt Dave een groot aantal nummers. We willen echt dat hij hierin de hoofdrol op zich neemt. Hij is er gewoon zo goed in thuis. Zwan is een band met een grote diversiteit aan muzikaal talent. Iedereen heeft in een bepaalde hoek en richting wel zijn sterke kanten. Dus willen we David en Paz meer uitbuiten, muzikaal gezien dan.

En dan zijn er nog de geruchten over nog meer verschijningsvormen van Zwan. Zo zou er sprake zijn van een harde, metalvariant, van een ambient-achtige filmmuziek/soundscape variant en misschien nog wel meer. Zo zou Chamberlin zelf ook nummers schrijven.

JC: “Klopt. Billy en ik werken thuis aan wat soundtrack materiaal voor de Chicago Bears. Ik kom zelf meer uit de jazzhoek. Dus die kant gaan we ook proberen uit te werken. We willen gewoon op ieders sterke punten inspelen. Want als je een band hebt als Papa M, of een rockband, dan loop je het risico in een bepaald hokje gepropt te worden. Dan krijgen mensen verwachtingen op grond van de naam. Het voordeel van de verschillende bandnamen voor ons is dat mensen bij het kopen van een kaartje voor een Djali Zwan show geen ‘Lyric’ of andere nummers op dit album zullen verwachten. En dat is een prima weg voor ons. Op deze manier kunnen we echt onze vleugels uitspreiden en alle kanten op. Zonder mensen tegen ons in het harnas te jagen. Er zit wel zeker wat progrockmateriaal aan te komen. Daarnaast zien we wel hoe het loopt. We bekijken het gewoon per album.”

In de studio met Zwan
Met zoveel verschillende muzikale richtingen en vijf grote talenten in een band, vraag je af hoe ze ertoe komen de nummers te schrijven. Hoe werkt Zwan in de studio?

DP: “Het hangt er een beetje vanaf…”

JC: [dendert er weer eens over heen] David, Matt, Billy of Paz; iemand komt met een idee: een compleet nummer en dan maakt de band er een interpretatie van, of het is een loshangend idee en dan draagt iedereen zijn delen er aan bij.

Het klinkt alsof het altijd zo geweest is voor Zwan. De band begon als een jammend groepje met Matt Sweeney, Billy Corgan en Jimmy Chamberlin. Daarna speelde David Pajo bas op een paar shows, voordat Paz die overnam. De sfeer van de live jammende band is voor Zwan nog steeds het belangrijkste. Waarmee Chamberlin vooruitblikt naar het album na de Djali Zwan DVD.

JC: “Het sterkste punt van Zwan is de live interpretatie van de nummers. Daar gaan we voor de volgende plaat dan ook op inzetten; veel live opnemen. De eerste plaat was een statement, om een voet tussen de deur te krijgen. Gestroomlijnd en pop. Onze plannen voor de volgende plaat liggen meer in de richting van Mary Star Of The Sea-achtige nummers. De lange uitsponnen epische nummers. We wilden mensen aan het begin niet meteen in verwarring brengen, dus hebben we het simpel gehouden.”

Maar zelfs op het debuutalbum is er – in de verbinding tussen ‘Jesus, I’ en ‘Mary Star Of The Sea’ – een prachtig stuk live ingespeeld.

JC: “Inderdaad, dat was David’s kindje. Hij kwam met de transitie tot het drop-D stuk. Maar daarna was er alleen een frame van een basaal idee voor de zanglijn. Wat we toen gedaan hebben, is de bas en gitaren opnemen als omlijsting voor het arrangement en toen heb ik daaroverheen een drumtake gedaan. Daaromheen is vervolgens het nummer verder opgebouwd.”

DP: “Jij deed die drumtake en ik zat toen in de control room van de studio. En niemand kon zijn oren geloven! [Pajo’s gezicht staat op totale verbazing als hij dit zegt,” jaws dropping”] En dan zeg jij: “Was that alright?” Holy Shit! Like that was alright! “

JC: Ja, het was allemaal één take dat stuk. En daar zijn we meer naar op zoek. Meer van die spirituele momenten, in plaats van het compleet uitgedachte werk.”

Kunnen we dus meer verwachten van instrumentale nummers, zelfs een beetje in de richting van Mogwai bijvoorbeeld?

DP: “Dat zou er best in kunnen zitten. Er zit zoveel potentieel in deze groep. Er zijn zoveel mogelijkheden, richtingen.”

JC: “We zijn niet beperkt tot een richting. We zijn allemaal oud genoeg, hebben zoveel ervaring in bands. Op dit moment willen we gewoon op het podium staan en rocken. En er is niets mis mee om rock te spelen voor grote groepen. Ik hou daar nog steeds van. Maar er zijn nog zoveel andere opties. Ik hou ervan om me 6 maanden op te sluiten in de studio en helemaal op te gaan in mijn spel. Mijn drummen tot op de bodem uit te zoeken, diep te graven in mijn hoofd… dat is heel belangrijk voor muzikale groei. Je kunt niet gewoon elke avond hetzelfde liedje spelen en denken dat er wonderen gaan gebeuren. Je moet echt op zoek naar de spirituele kant ervan; in je hoofd duiken om deze nieuwe ideeën te laten rijpen en formuleren.

De mix van Mary Star Of The Sea en het internet
Het album heeft een ongelooflijk harde, vette mix gekregen. Daarover is links en rechts geklaagd, zelfs leidend tot een verklaring van Billy Corgan op de officiële Zwan site over de eindmix.

JC: “We wilden allemaal dat het album heel erg hard en compressed zou klinken. We hebben in de studio met vervorming- en verzadigingtechniek op de drums bijvoorbeeld geëxperimenteerd om de snare nog wat harder te laten ‘poppen’. We hebben in de eindmix eigenlijk het hele album vervormd. Zodat het volgens onze wensen zou klinken.”

Over die mix is op het internet een flinke discussie gevoerd, maar er zijn ook een aantal helderder klinkende rough mixes gelekt. Iets waar de heren trouwens geen weet van hadden. Tegelijk heeft Zwan het internet en de online fans juist in de arm genomen.

JC: “Ik denk dat iedereen er wel wat aan zou willen doen, maar kun je doen aan dit soort lekken? Ik denk dat je het internet maar beter kunt omarmen. Want er is toch niets aan te doen. Het maakt niet uit of je Virgin Records of Jimmy Chamberlin Records bent. Er verandert toch niets. Waarom zou je ervoor wegrennen? Wij hebben ervoor gekozen om het als een goed vehicle te zien. Als hierdoor meer mensen onze muziek kunnen horen, prima. Ik zit toch al niet met de financiële kant van dit verhaal. Ik verkeer natuurlijk wel in de gelukkige positie dat ik genoeg geld verdien om te kunnen doen wat ik wil. Hoe meer mensen mijn “Shit” horen, hoe beter. Ik zou ook muziek spelen als ik er niets voor kreeg. En ik weet niet hoe het zit met de Napster zaak voortrekkers zoals Metallica en Nine Inch Nails, maar die jongens willen gewoon steeds betaald krijgen. Ik zit in uren in mijn kelder, zat 6 jaar in mijn kamer, zonder ooit voor iemand te spelen of betaald te krijgen. “Music is a labour of love”. Het is geen metselen of zo.

David Pajo’s andere bands
DP: “Financieel ben ík nooit iets wijzer geworden van mijn carrière tot nu toe. Maar ik realiseerde me op een bepaald moment wel dat het belangrijker was om muziek te maken, dan om dat niet te doen.”

En hoe combineert deze man al het werk, met zijn verschillende bands?

DP: “Ik probeer aan één ding tegelijk te werken. Als ik met Zwan tour, probeer ik niet aan de rest te denken. Maar tijdens de opnamen voor het album heb ik wel een paar dingen gedaan. Dat is wel weer waar. [lachend:] Misschien ga ik morgen wel naar huis om op te nemen…!

Zijn underground credibility is enorm en door de samenwerking met de twee ex-leden van The Smashing Pumpkins ontdekken Zwan fans ook de muziek van Tortoise, Slint en Papa M; zijn voormalige of andere bands.

DP: “Het is geweldig om de erkenning te krijgen voor het werk dat ik met die bands gedaan heb. Misschien hou ik er zelfs nog een vriendinnetje aan over! Of ik op het podium op de uitkijk sta? Nee, het is al lastig genoeg om maat te houden met deze gasten!

Zwan’s Paradiso debuut
JC: “Het wordt vanavond een full on rock show. Geen akoestische show nee. Ik denk dat de band geweldig speelt nu en dat het vanavond een speciale avond kan worden. Ik heb 5 of 6 keer in Paradiso gespeeld [zegt hij, maar met The Smashing Pumpkins toch echt maar 1 keer?!], het is één van de top drie favoriete plaatsen om te spelen, geweldige atmosfeer. Helaas, zullen we, weer door de logistiek, geen Djali Zwan shows spelen tussen de festivals. Dat was eerst wel het plan en aangekondigd, maar door het tourschema zouden we er maar drie kunnen doen. Dus komen we liever, na de release van de DVD in het komend voorjaar terug, voor een echte Djali Zwan tournee.

Een paar uurtjes later staat een stampvolle en dampende Paradiso vol devote fans te wachten op de komst van Zwan. Bij opkomst barst een overdonderend applaus los, dat pas wegebt als de klanken van ‘Jesus, I’ de zaal vullen. Een setlist zoals die zelden gespeeld wordt. Vreemd te noemen zelfs. Dat was wat de Nederlandse debuutshow zou blijken. Met de gewaagde extreem lange opener (misschien was alleen de Pinkpop versie nog net iets beter), direct gevolgd door twee ingetogen nummers, waaronder het prachtige ‘Riverview’. Op en af met harde rockende tracks en verstilde momenten (kippenvel zoals bij ‘For Your Love’!), werkte Zwan toe naar het volgende epos. Niet zoals normaal ter afsluiting van de set, maar een stuk eerder. ‘Mary Star Of The Sea’: in één shot Zwan gevangen als een band die lol heeft in het spelen en lekker, heel lekker los kan gaan. Hoewel sinds de verbouwing de airco nog steeds niet werkt, bracht ‘Of A Broken Heart’ in ieder geval een welkom – hoewel niet verkoelend – rustpunt na de orkaan aan solo’s en dreunende riffs ervoor. De eerste single ‘Honestly’ kreeg een gekke plek, aan het einde, maar viel in zeer dankbare aarde. Waarna twee toegiften eindigden met de langgerekte kei- en keiharde jam genaamd ‘Spilled Milk’, compleet met het wazige, hippie-achtige stukje middenin. Zwans eerste stappen op Nederlandse bodem zullen de vele fans niet snel vergeten. Want, los van de magistrale muziek: het plezier waarmee deze vijf musiceren is bijna uniek te noemen. Zwan mag terugkomen, zoveel is wel zeker.

http://www.kindamuzik.net/interview/zwan/zwan-we-bekijken-het-gewoon-per-album/3529/
Meer Zwan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/zwan