http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

zZz | Juggernaut

zZz stijgt op.
CD, Excelsior/V2

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 30 maart 2015

Op de kop af tien jaar geleden verscheen Sounds of zZz, een plaat vol verpletterende, geile orgelpunk van het Amsterdamse duo met de briljante bandnaam zZz. Vele optredens in binnen- en buitenland volgden en in 2008 trokken ze, zij het wat minder furieus, de lijn door met het wederom uitstekende Running with the Beast. Hoewel het tweetal Björn Ottenheim en Daan Schinkel daarna muzikaal genoeg te doen had, bleef het lang stil op plaatgebied.

Een half decennium later is daar Juggernaut, die in het verlengde van de voorganger ligt; alleen de variatie tussen de nummers is nog groter. Ofschoon de opgefokte opener 'Blood' anders doet vermoeden, lijkt het erop dat zZz niet meer zo nodig alles muzikaal wil slopen. Zo zingt Ottenheim in 'When I Come Home' opmerkelijk rustig over wat een vrouw te wachten staat. Hetzelfde laken een pak in 'Dead End', waarin hij zelfs een warm en melancholiek stemgeluid aan de dag legt.

Het geeft Schinkel de kans om met een breder toetsenpalet dan ooit de songs van de nodige suspense te voorzien. Hij put daarvoor naar hartenlust uit synthwave uit de jaren tachtig en de tegenwoordig haast onvermijdelijke krautrock. In 'My Girl' is het als vanouds waanzin, met overstuurde pastorale orgelklanken en schreeuwzang. In 'Doze' klinkt zZz vervolgens, met prima ingetogen zang, zweveriger dan ooit. De band weet op Juggernaut uitstekend te doseren derhalve, waarmee tevens hun bovengemiddelde songschrijfcapaciteiten komen bovendrijven.

In het afsluitende titelnummer is het pas echt bal. Het is een ruim twintig minuten durende, extatische trip waarin zang helemaal niet nodig is. Ottenheim schotelt je met militaire precisie dwingende roffels voor, terwijl Schinkel de ene stroperige synthesizerlijn voor de andere verwisselt. Het is een marathoncompositie om volledig in op te gaan, en het heeft wel iets weg van 'A Huge Ever Growing Pulsating Brain that Rules from the Centre of the Ultraworld', de eveneens extatische en bijna net zo lange klassieker van het onvolprezen The Orb. zZz is terug van nooit weggeweest, en hoe!