http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Zero 7 | The Garden

Succesvolle evolutie resulteert in wonderschoon lentealbum.
CD, Atlantic/Warner

Tekst: Inge Janse

Publicatiedatum: 20 mei 2006

Eén van de clichés in de lente is om verliefd te worden. Niet meer dan zes zonnestralen en de eerste hooikoortskriebel blijken nodig te zijn voor de massale afgifte van testosteron en progesteron. Het meest opmerkelijke is nog wel dat er zo weinig tegen te doen is: je loopt buiten, je ziet iemand drie secondes, je wisselt een halve glimlach uit en het is er.

Dat automatische, onvermijdelijke, onafwendbare en onweerstaanbare treedt ook op tijdens het beluisteren van Zero 7’s nieuwe langspeler, The Garden. Vanaf het eerste snarengetokkel van José González op ‘Futures’ tot de laatste koperblazers tijdens ‘Waiting to Die’ is het er gewoon.

Zelfs de grootste cynicus zal aan zichzelf moeten toegeven constant niets liever te willen dan de muziek met een nieuwe geliefde te delen. Zero 7 doet ook niets om dat effect tegen te gaan: elke plaat roept associaties op van boswandelingen, zondagochtendvrijpartijen, flessen rode wijn, flirtend oogcontact en stiekeme samendans.

Hoe, hoor ik u vragen? En, nog belangrijker, wil ik dat wel? Pendant gesteld: ja, dat wilt u. De nummers op The Garden zijn namelijk stuk voor stuk van zo’n hoge kwaliteit dat het één grote muzikale belevenis is. Waar de Britse act op eerdere albums nog verweten is campy lounge te maken, lijkt op het derde album de sprong richting een volwaardig muziekwerk op zich vervolmaakt te zijn.

Genrebenamingen doen The Garden dan ook snel tekort, aangezien het geheel zeker groter is dan de som der delen. Warme blazers, snaren en strijkers vallen samen met puntige synthesizergeluiden, voortgeduwd door kale ritmes uit drumstelvellen of elektronische klankbronnen.

Op die ondergrond leggen de semi-geïnterneerde zangeres Sia Furler, José González en het compacte achtergrondkoor in de vorm van Zero 7-helft Henry Binns prachtige, soulvolle vocalen. Het resultaat is de ideale hybride tussen pop, jazz, downbeat, electro en – dankzij de regelmatig terugkerende bijdrages van González – folk.

Mist er dan helemaal niets? Klopt echt alles? Laten we maar eerlijk tegen elkaar zijn: ja. Vooral met nummers als ‘This Fine Social Scene’, ‘The Pageant of the Bizarre’ en ‘Waiting to Die’ bewijst Zero 7 dat The Garden het verdient op gelijke hoogte te komen met andere genre-iconen als Airs Moon Safari en What Sound van Lamb.

Daarnaast – een gewaarschuwd mens telt voor twee! – leidt aanschaf vrijwel onvermijdelijk tot de drang The Garden te delen met anderen. Gelukkig is dat geen probleem, want het is meer dan waarschijnlijk dat de deelgenoot erg blij zal zijn met het apostolische advies.