http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Wovenhand | The Laughing Stalk

Edwards brengt z'n boodschap flink op smaak.
CD, Glitterhouse/Munich

Tekst: Mieke van der Veer

Publicatiedatum: 16 september 2012

Misschien ben je even de weg kwijtgeraakt toen Ten Stones (2008) verschenen was. Na het zoveelste zwaar onheilspellende album waarop David Eugene Edwards de hogere macht bejubelde, wilde menigeen even naar adem happen. Met The Laughing Stalk brengt hij je echter meteen weer op het juiste pad.

Edwards gebruikt Wovenhand sinds het opbreken van 16 Horsepower in 2001 als doorgeefluik voor zijn religieuze boodschappen en hij verzamelde zijn devote liedjes inmiddels op zes introspectieve albums. Hoewel hij op dezelfde voet doorgaat met verhalen over de fundamentele zwaktes van de mensheid, bevat The Laughing Stalk minder indianenuithalen en banjo's en Edwards geeft de elektrische gitaren een veel grotere rol dan voorheen. Daardoor waait er een frisse bries door de muziek, een bries die regelmatig aanwakkert tot een flinke storm. 'King O King' en 'Glistening Black' laten zelfs een enkel metal-riffje horen. Drums hebben de leiding in 'Closer', het nummer waarin Edwards' inspiratiebron, Joy Division, ook het duidelijkst te horen is. 'Maize' is het enige niemendalletje op de plaat.

Producer Alexander Hacke (Einstürzende Neubauten) is medeverantwoordelijk voor het sterk gepeperde geluid. Edwards en Hacke raakten bevriend toen zij als gitaristen werden gevraagd het Australische Crime and the City Solution opnieuw leven in te blazen. Maar ook de herziene samenstelling van Wovenhand zal hebben geleid tot de nieuwe dynamiek. Met twee nieuwe bandleden klinkt The Laughing Stalk namelijk meer als het resultaat van een gezamenlijke inspanning. Drummer Ordi Garrison bleef als enige naast Edwards over, maar met gitarist Chuck French en bassist Gregory Garcia is Wovenhand weer op dreef.

The Laughing Stalk houdt je bij de les, of bij de Heilige Schrift, zo je wilt. Het is een hypnotiserend album dat zich live wel eens zou kunnen ontpoppen tot een ervaring die je omverblaast. Als Edwards zijn duivels op deze manier niet weet uit te drijven, rest hem niets anders dan te zwijgen en zich terug te trekken in een klooster.