http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Wolfmother | Cosmic Egg

Lesgeven aan een klas ADHD-kleuters.
CD, Modular/Universal

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 08 november 2009

Het nieuwe Wolfmother begint Cosmic Egg ook echt als een nieuwe Wolfmother, met 'California Queen'. Zoals de naam al doet vermoeden, is dit een Kyuss/Fu Manchu-stijl stonerrocker. Een hele goede zelfs, echt zo eentje waarvan je veel te hard gaat rijden in je auto. Zou de nieuwe line-up die zanger/gitarist/songschrijver Andrew Stockdale rond zich verzameld heeft dan ook een ander geluid betekenen?

Niet dus. Cosmic Egg blijkt verder volkomen in het verlengde van de Led Zeppelin- en Deep Purpleverering van het succesvolle debuut te liggen, maar dan behoorlijk veel slechter. Dat ligt niet zozeer aan de basisideeën, als wel aan de uitvoering. Stockdale weet waar zijn kwaliteiten als songschrijver liggen en laat wat dat betreft Wolfmother geen gekkere uitstapjes dan 'California Queen' maken op Cosmic Egg.

Het probleem is dat hij gedacht heeft dat Wolfmother er nog beter van zou worden als hij overal een schepje bovenop zou doen ten opzichte van het debuut. Was Wolfmother al een vrij drukke plaat, Cosmic Egg luisteren is als lesgeven aan een klas ADHD-kleuters. De plaat is niet alleen druk in de zin van 'onrustig', hij is ook vaak druk in de zin van 'kitscherig' ('Far Away', 'In the Morning').

Producer Alan Moulder helpt ook al niet mee. Waar zijn voorganger Dave Sardy snapte dat de jarenzeventigrock van Wolfmother ook het best klinkt in een jarenzeventigproductie, daar heeft Moulder alle Pro-Tools hens aan dek geroepen. Dat dat fout is, is duidelijk te horen als in het intro van het titelnummer enkel de gitaarriff klinkt; die paar seconden hebben veel meer power dan al het voorgaande plat geproduceerde materiaal samen.

Typische tweede plaat dus eigenlijk: het succesdebuut te geforceerd willen overdoen met een minder resultaat als gevolg, is een bekend gegeven in de popmuziek. Wolfmother maakt het echter wel heel erg bont; naast het eerder genoemde 'California Queen' en 'Cosmic Egg' blijft alleen 'New Moon Rising' nog hangen. Omdat de plaat laat horen dat Stockdale nog wel genoeg ideeën heeft, is dat verder niet zo een ramp. Als hij voor het volgende album meer rekening houdt met het 'less is more'-principe, dan kan Wolfmother nog een flinke tijd mee.