• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Wolfmother leeft de hype

Wolfmother is u vast niet ontgaan. Toen de plaat van de Australische band in Nederland los werd gelaten, stond de tourmachine van de band al te stomen, net als de pers. De mannekes krijgen de sterrenstatus toegewezen omdat ze erg herkenbare rock maken. En hoewel je geen blaadje kon openslaan of radio kon aanzetten zonder iets van de band te vernemen, stond het trio op Werchter en Lowlands nog gewoon in de vroege middag geprogrammeerd. Nog wel.

Tekst: Bas Verbeek

Publicatiedatum: 09 september 2006

Of wij van Kindamuzik nog iets toe kunnen voegen aan het fenomeen Wolfmother, de band die murw geïnterviewd is? Aan die band die minstens tien keer per dag lastig wordt gevallen over hoe dat nou komt dat het allemaal zo naar Black Sabbath en Led Zeppelin ruikt en hoe verwonderlijk het wel niet is dat ze zo booming zijn? Niet echt. Hoewel, voor drummer Myles Heskett is het allemaal nog steeds een rock-‘n-rolljongensdroom waar hij midden in zit. Van het ene megapodium naar het andere en tussendoor vooral veel pers te woord staan. Terwijl zanger Andrew Stockdale al meerdere malen zuchtend journalisten aankeek toen hij wéér dat verhaal moest vertellen, is de glimlach van het gezicht van de relaxte Myles niet weg te krijgen. Hij stond een paar uur eerder in de Alphatent op Lowlands en kennelijk is de roes nog niet weg. Op de eerste paar vragen vooraf waarin hij gevraagd wordt naar wat simpele feiten zoals hoelang hij al onderweg is en wat ie de hele dag doet komt er steevast een ‘I don’t know’ als antwoord, gevolgd door een lach en alsnog iets van een antwoord.

Alles geven
Sinds het album uitkwam in oktober 2005 werd de band in het diepe gegooid met als resultaat het begin van wereldfaam en een weinig alledaags leven als dientengevolge. Maar het is hard werken volgens Myles: “Het is niet zo glamoureus als iedereen denkt. Je bent constant onderweg en hebt amper tijd om even rustig te gaan zitten. Het kan behoorlijk uitputtend zijn.”
Toch was er van enige sleur niks te bekennen zonet op het podium waarvoor het Lowlandspubliek uit zijn dak ging. “Je hebt goede shows en slechte shows. Het ligt erg aan de energie die er is, soms weet je niet hoe je het gaat klaarspelen en als je dan het podium op komt en daar is die energie van het publiek, dan werkt het.”
Maar gaat Wolfmother ook niet over energie? “Ja, zo is het begonnen en zo moeten we doorgaan. Voor we met de band begonnen gingen we thuis in Sydney veel naar concerten en de bands die er bovenuit staken waren de bands die zich helemaal geven. Dat wilden we ook.”

Stap voor stap
Met de hele hype rond de band zal de druk groot zijn voor het tweede album. “Daar sta ik eigenlijk niet bij stil. We zitten nog helemaal in toursferen. Het is teveel om over na te denken voor nu. Maar ik besef zeker dat er een hype rond ons ontstaan is. We hebben meer dan een jaar gewerkt aan het eerste album. Toen we de nummers maakten hadden we zoveel tijd om ze te laten ontwikkelen: nog eens luisteren, overdenken, jammen. Een tour is een logische stap. Dat het zo’n grote intense tour is, voelt alleen maar erg goed. Het is het moment dat de muziek zijn eigen leven gaan leiden. Eerste resultaat is Australië rondreizen en vervolgens de wereld.”
En nu dus in Nederland, in vorige interviews lieten bandleden nog wel eens wat los over de dames hier, maar Myles blijkt de enige vrijgezel. “Ik vind het maar raar. Als er een meid op je afkomt is het toch omdat je in de band speelt, dat voelt dan een beetje nep. Maar je ontmoet zeker wel veel leuke mensen onderweg.”

Klagen over dit nieuwe leven zal het Australische trio niet. “We begonnen aan deze band met het idee: het is nu of nooit. Laten we het proberen. We zijn rond de dertig, we zijn niet erg jong meer. Dus het was of er echt fulltime werk aan over houden als muzikant, of helemaal niet. We hebben het geluk gehad dat we veel kansen hebben gekregen, die hebben we dan ook stuk voor stuk gegrepen.”
Anders hadden ze nog hun baan gehad. Myles als grafisch ontwerper in een distributiecentrum voor medische artikelen, waar hij de verpakkingen vorm gaf. “Pretty depressing. Maar het bracht me het geld op om een drumstel te kopen. Ook de andere twee hadden creatieve beroepen: Andrew was freelance fotograaf en Chris webdesigner. Ik maak altijd foto’s van het publiek, op het podium is het wat surreëel en je gaat vooral op in de muziek. Achteraf verbaas ik me dan over de enorme mensenmassa. Mocht het allemaal ophouden, dan heb ik het als herinneringen die ik ooit aan m’n kinderen kan laten zien. Toch willen we allemaal graag muzikant blijven, dat is het volgende doel waar we voor gaan. Maar eerst een uitgebreide vakantie.”

http://www.kindamuzik.net/interview/wolfmother/wolfmother-leeft-de-hype/13816/
Meer Wolfmother op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wolfmother