http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Witchcraft | The Alchemist

Beter dan een kaartje voor het Led Zeppelinreünieconcert.
CD, Rise Above/Bertus

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 19 december 2007

Retro heeft een slechte naam, omdat het bijna altijd gaat om het gemakkelijk incasseren op nostalgische gevoelens. Maar wat als er nu eens een band opstaat die niet alleen de geest van de muziek van toen weet te benaderen, maar simpelweg nummers schrijft die net zo goed of zelfs beter zijn dan de geijkte klassiekers? Het is precies die vraag die Witchcraft nu al drie albums lang oproept.

Dit Zweedse kwartet wist op zijn eerste twee albums niet alleen het geluid van acts als Pentagram, Black Sabbath, Jethro Tull en in minder mate Led Zeppelin angstig dicht te benaderen, maar ook de kwaliteit van hun beste werk. Daarmee creëerden ze een flinke cultstatus onder liefhebbers als bijvoorbeeld de leden van supergroep Down, die naar het schijnt zijn comeback te danken heeft aan de gedeelde voorliefde van de bandleden voor Witchcraft.

Met derde plaat The Alchemist zou nu de stap naar een groter publiek moeten volgen.

Aan het materiaal zal het niet liggen. The Alchemist is de meest gevarieerde en gedurfde plaat van Witchcraft tot nu toe. Er is iets aan directe impact ingeleverd ten faveure van een meer progressieve benadering, maar die tactiek legde Led Zeppelin op zijn vierde album en Black Sabbath op Master of Reality ook geen windeieren.

De opbouw van de plaat is simpel: de band begint met het korte, vrij stevige 'Walk between the Lines', waarna de nummers steeds langer worden om te culmineren in het epische titelnummer van meer dan elf minuten. Er is daarbij streng geselecteerd: zeven nummers staan er slechts op The Alchemist, maar die zijn dan wel ook alle zeven onmisbaar. De souplesse waarmee de ritmesectie soepel omschakelt van doom naar folk, het inventieve samenspel van de gitaristen en de kippenvelopwekkende stem van Magnus Pelander: alles klopt.

Dit album bewijst eens te meer dat Witchcraft momenteel samen met Wolfmother de beste klassieke rockband ter wereld is. De beide bands vullen elkaar daarbij mooi aan: de Australiërs zijn rauw en fysiek en de Zweden juist melancholisch en subtiel. Duizenden euro's neertellen voor een Led Zeppelinconcertkaartje is dankzij deze bands nergens voor nodig.