Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bij de eerste tonen van Firewood is het nog gemakkelijk om Witchcraft af te doen als een Black Sabbath-kloon. Zeker als Magnus Pelander zijn klagelijke zanglijn inzet. Al snel wordt echter duidelijk dat a.) Witchcraft niet alleen leentjebuur speelt bij Black Sabbath, maar ook bij Jethro Tull, Cream, Free en een hele lading andere rockbands uit de late jaren zestig / vroege jaren zeventig (van een van de grootste invloeden, Pentagram, is een cover van 'When the Scream Comes' toegevoegd als bonustrack) en b.) Firewood een zwaar kontschoppende plaat is.
Het begint al bij de ritmesectie. Geen stampstoner voor Jonas Arnesén en Ola Henriksson, maar een relaxte groove waarin ruimte is voor psychedelische spielerei. Speels is ook de manier waarop het gitaartandem Pelander/John Hoyles te werk gaat. Zware riffs worden afgewisseld met folk en zelfs country-achtige passages. Ook hier valt weer op dat de band ruimte in de muziek durft te laten. En dan Pelanders zang; ja, hij lijkt op Ozzy, maar niet alleen qua stemgeluid. Hij heeft daarnaast eveneens dat bezetene, alsof hij een druïde is die de goden aanroept bij een zonsverduistering in Stonehenge. Niet voor niets is 'Queens of Bees', het nummer waar hij zijn zangkunsten het meest tentoon spreidt ook het hoogtepunt van de plaat.
Echte afzwaaiers staan er sowieso niet op Firewood, want ook compositorisch heeft Witchcraft de zaken goed voor elkaar. Check vooral ook de felle opener 'Chylde of Fire' en het juist heerlijk relaxt boogiënde 'Mr. Haze'. Al met al is Firewood zo goed dat je de plaat rustig meteen na bijvoorbeeld Sabbaths Paranoid kan draaien. Op dat niveau spreken we dan niet meer van imitatie, maar van het voortzetten van een traditie.
http://www.kindamuzik.net/recensie/witchcraft/firewood/11292/
Meer Witchcraft op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/witchcraft
Deel dit artikel: