http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Wire | Red Barked Tree

Een kleine dip, maar nog lang geen zielige band.
CD, Pink Flag/Cargo

Tekst: Christiaan de Wit

Publicatiedatum: 18 februari 2011

De meeste bands worden in de loop van hun carrière almaar slechter, maar Wire niet. Het melodieuze postpunkensemble bracht eind jaren zeventig de bloedmooie albums Pink Flag, Chairs Missing en 154 uit om vervolgens maar liefst twee keer uit elkaar te gaan. In 2000 begonnen ze maar weer eens opnieuw en misschien is die hernieuwde drive wel een van de redenen dat Wire nooit tot de categorie oude zielige bands is gaan behoren.

Na twee ijzersterke albums, het loeiharde Send en het meer melodieuze Object 47 is Wire met Red Barked Tree opnieuw de popweg ingeslagen. Op de opener 'Please Take' lijken de boze Londense heren het wel op een akkoordje gegooid te hebben met die wél zielig geworden tijdgenoot: Roxy Music. "Please take your knife out of my back / And when you do, please don't twist it"; Colin Newmans intonatie en sentimentele flair vertonen grote overeenkomsten met die van Bryan Ferry in zijn jonge jaren. In het juiste tijdperk - de jaren zeventig - zou het goed zijn geweest voor een dikke hit.

Hoewel de zachte kant van Wire op Red Barked Tree overheerst, kent de plaat net als andere releases van de band veel variatie. Op het ruige en sterke 'Two Minutes' grapt Newman met succes over koffie: "You know what? Coffee is not a replacement for food or happiness."

Ondanks deze humoristische hoogtepuntjes en de gewoonlijke overvloed aan afwisseling schrijft Wire geen geschiedenis met Red Barked Tree. Behalve de in het verkeerde tijdperk geboren hits blijven de sfeer en de melodie daarvoor te weining nagalmen. Dat is nog geen reden om te vrezen voor het begin van een eindeloze afdaling richting kerkhof; daarvoor ademt Wire's nieuwste werk nog veel te veel levenslust.