Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De schaduwkant van de stad drijft rusteloos rondjes in het hoofd van Willis Earl Beal: gearresteerd, alcohol, dakloos, criminaliteit, de straat, gezeik met het label, gescheiden, lichamelijk leed - er komt bijna geen eind aan. Genoeg stof om een prachtig hartverscheurende plaat bijeen te huilen, zou je zeggen. De man heeft bovendien de stem niet tegen. In plaats daarvan serveert Beal een zielsverlaten, narcotisch, onbestemd en vooral toonloos traagland van meer dan een uur: Noctunes.
Alle gevoel opgerold in een dikke, kitscherige walm synthesizers. Nu was Willis Beal al niet de man van het pakkend chanson, maar op Noctunes zijn echt alle ankers opgehaald. Eerst is er de aanvankelijke interesse: er is soul, een mistbank, dun gepiel op de piano en vooral de massieve, galmende, draaierige galm van Beal zelf. Als er na veertig minuten nog altijd geen enkele sprake is van progressie of variatie slaat de verveling behoorlijk toe. Dan lichte ergernis, en tot slot de bloedeloze, grauwe apathie. Alsof Beal dertig seconden uit een vergeetbaar tussenspel van Moby's Play heeft getrokken en er een zestig minuten durend geluidstapijt van heeft gedraaid.
Een idee dat op geen enkel denkbare manier kan leiden tot een aantrekkelijke, waardevolle luisterzit, en dat is Noctunes dan ook niet. Het gevoelloze droomlandschap op Noctunes is loodzwaar, monotoon en bijna onverteerbaar. Willis Earl Beal, moederziel alleen met zijn amelodieus uitgeweende dagboekfragmenten en gezichtsloze geluidsbehang. Begraven in een een dikke deken van slaap. Geen blues, geen gospel, geen uitgang.
http://www.kindamuzik.net/recensie/willis-earl-beal/noctunes/26269/
Meer Willis Earl Beal op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/willis-earl-beal
Deel dit artikel: