• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Willis Earl Beal / Myles Manley

Publiek loopt weg bij Willis Earl Beal.
16 december 2015, Bitterzoet Amsterdam

Tekst: Jaks Schuit

Publicatiedatum: 20 december 2015

Myles Manley staat op het podium met een gitaar en een ritmebox en vertolkt met een wat afgeknepen stem zijn folksongs. De meeste liedjes van Manley klinken inwisselbaar en wat saai. Na vijfenveertig lange minuten is de afsluiter 'I’m in Love with Myself'. De Ier meldt de verbaasde bezoekers dat het een true story is. Het applaus na afloop van het nummer is minimaal.

Na enkele minuten betreedt Willis Earl Beal het podium. "This is the church of nothing," zo vertelt hij tot verbazing van de aanwezigen, "and in this church are two rules. Rule number one is: no clapping between the songs. I like the gig as awkward as possible. Rule number two says that the songs are boring. If you want to go to sleep, you’re welcome." 'Flying So Low' is direct daarna een van de bluesy soundscapenummers van het dit jaar verschenen Nocturnes. De Amerikaan zingt op ingehouden en bijna intieme wijze de tekst. Veel van de liedjes zijn geschreven nadat Beal enkele jaren geleden is afgewezen voor een baan in het leger. Hij raakt in een depressie en schrijft honderden liedjes. Na het eerste nummer wordt er niet geklapt, maar Beal kan het niet laten zijn enthousiasme te uiten. Hij schreeuwt a little excited te zijn. Intussen klinken de openingsakkoorden van 'Under You'. Ook na het tweede nummer is het publiek stil. Pas na het derde nummer, 'Like a Box', klinkt er een klein applaus. "No clapping", meldt Beal streng.

'Why Try to Change Me Now' is een nummer dat in 1959 door Joseph Allan McCarthy is geschreven. Frank Sinatra neemt het op voor No One Cares, Bob Dylan covert het in 2014 voor Shadows in the Night. Beal raadt de aanwezigen aan het album van Dylan te kopen en zingt op indrukwekkende manier de eerste zinnen van het nummer. In het vierde couplet begint hij woorden in de microfoon te schreeuwen en stopt. Hij vertelt een nummer van Hat van The Blue Nile niet te zullen zingen en improviseert wat regels met de woorden lonesome tears en I don’t want to be afraid.

Na bijna drie kwartier vertelt Beal moeite te hebben met het onthouden van de teksten van zijn nummers. Toch slaagt hij erin een redelijk coherente versie van '12 Midnight' te spelen, het afsluitende nummer van Nocturnes. De zaal is intussen half leeggelopen. "I smoked some weed. Not because I’m in Amsterdam, but because I have to feel myself", vertelt Beal. Hij zegt op een prettige manier afscheid te willen nemen en dankbaar te zijn dat de mensen een kaartje hebben gekocht. "But I will dance on your paycheck", grinnikt hij en hij nodigt de mensen uit om aan de merchandisetafel inkopen te doen. Hij zingt a capella wat onverstaanbare woorden, noemt Myles Manley in zijn tekst en lijkt geen punt te kunnen zetten achter het optreden. "Fuck Pittsburg", zijn de laatste woorden.

Het is het einde van een bizar optreden. In tegenstelling tot op de plaat weet Beal op het podium nauwelijks intimiteit op te roepen en is de expressie vaak schreeuwerig en verre van ingehouden. De combinatie Manley en Beal is wonderlijk. De twee muzikanten slagen er vooral in het publiek te vervelen.

Foto Willis Earl Beal uit het KindaMuzik archief door Remco Brinkhuis

http://www.kindamuzik.net/live/willis-earl-beal/willis-earl-beal-myles-manley/26429/
Meer Willis Earl Beal op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/willis-earl-beal