http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Wild Beasts | Smother

Matig album stemt niet hoopvol over Britse popmuziek.
CD, Domino/Münich

Tekst: Peter Boerman

Publicatiedatum: 13 juli 2011

Het heeft even geduurd voordat deze recensie hier verscheen. De plaat is inmiddels bijna twee maanden uit en dan is een bespreking onderhand wel op z'n plaats, zou je zo kunnen denken. Dat klopt. Er zijn allerlei oorzaken voor deze vertraging, maar het kost vooral tijd om aan dit album te wennen. Want waarin zit hem toch dat briljante, dat velen zo lyrisch maakt over Wild Beasts?

'Meesterwerk', kopte NME al, en gaf de cd een negen op een schaal van tien. De BBC sprak zelfs over 'de plaat van het jaar'. Dan mag je dus wel wat verwachten. Maar waarom wil die magie dan maar niet binnenkomen? Veel is er de afgelopen jaren geschreven over de pathetisch aandoende zang van Hayden Thorpe. Daar houd je van of het irriteert je, maar dat is niet de hoofdreden waarom het maar niet wil klikken met Smother. Het zijn veeleer de voortkabbelende ritmes, de vele geluidjes en het gebrek aan avontuur en memorabele nummers, waardoor de plaat veel minder snaren raakt dan voorganger Two Dancers. Daarop stonden in elk geval nog nummers als 'We Still Got the Taste Dancing on Our Tongues' en 'This Is Our Lot', die tot het collectieve geheugen zijn gaan behoren.

Misschien is het nog te vroeg om het helemaal met zekerheid te zeggen - daarvoor zijn zelfs twee maanden te kort - maar te vrezen is dat zulke nummers op Smother ontbreken. Vooruit, de sfeer is sensueel, de geluidslandschappen zijn fraai gestileerd en de productie is kraakhelder, maar het als dit het beste is dat de Britse popmuziek te bieden heeft, is het slecht gesteld met het eiland.