http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Wild Beasts | Present Tense

Tragische kerstboom.
CD, Domino

Tekst: Roelof Schipper

Publicatiedatum: 22 februari 2014

Koerswijzigingen: fans van het eerste uur houden hun hart vast, het neutrale publiek kijkt afwachtend toe en de haters doen hun ding. En zo is daar, na lichtgetinte broeders Two Dancers en Smother ineens de vrolijke kerstboom die je tegemoet zwaait vanaf de voorkant van Present Tense.

Zanger Ian Thorpe, de sirene van het stel, is er nog steeds. Voor degene die zich nogal eens in de gordijnen wierp bij het theatrale gejoel op Limbo Pinto zal dat geen troost zijn. Gillen doet de man echter niet meer zoveel: Thorpe beperkt zich tijdens het gros van de liedjes tot een soort gespannen fluisterzang. Wel ja, ook daar moet je van houden. De warme bariton van Fleming kleurt daar overigens nog steeds fraai bij.

Goed, tot zover niet veel nieuws. Maar dan blijkt ineens dat de gitaren, op een eenzame uitzondering na, geheel afwezig zijn. En zelfs als de gitaren worden beroerd, brengen ze hooguit waterig gekabbel voor. Jawel, de technologie heeft zijn intree gedaan. nummer na nummer wordt opgetrokken uit potige synthesizers en elektrische percussie .

Dolle disco wordt het echter - spaar ons - nooit, want Wild Beasts zouden zichzelf niet zijn als ze deze stijlkoers niet met de nodige zwier zouden aanpakken. Dat deze zwier zich echter gedurende veertig minuten in het traagst denkbare tempo voltrekt, maakt deze plaat alleen niet voor iedereen even enerverend. Op het eerste gehoor gebeurt er zelfs bijzonder weinig. Uiteraard zijn daar de hit ('Mecca'), de slepende opener en de passende sluiter, die de lucht klaren. De rest bevindt zich echter diep, diep onder het oppervlak.

Het is goed zoeken, maar achter de muziek voltrekt zich een tafereel dat (opnieuw) strak staat van spanning, lichamelijke driften, ingehouden agressie, tragiek in de relationele sfeer en aanverwante misère. "Where the body moves, the mind follows soon after", klinkt het in het reeds genoemde 'Mecca'. Slaven van het lichaam, dat zijn we. Nu ja, de menselijke gesteldheid komt er dus niet al te schoon vanaf, maar dat maakt Present Tense niet minder intrigerend.

Album nummer vier: een schuchter werk, dat zeker de tijd nodig heeft. Totdat het zich laat kennen - in al zijn glorieuze banaliteit - als weer een keigoede plaat. En een geslaagde koerswijziging? Vooruit, ook dat nog.