• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Whipster | Strange

Ongetwijfeld een van de spannendste gitaarplaten sinds lichtjaren.
CD, My First Sonny Weissmuller/Konkurrent

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 01 januari 2003

Collega’s hebben het te vaak over on-Nederlands goed, een term die ik liever omzeil. Je zou hierdoor kunnen denken dat de Nederlandse popmuziek ondergeschikt is aan de uitheemse muziekstromen, maar dan scheer je werkelijk alles over èèn kam. Je kunt er daarentegen ook weer niet omheen dat er altijd genoeg bandjes aan het thuisfront zijn die te hard proberen om te klinken als hun Engelse en Amerikaanse collega’s en vervallen in een lachwekkende mismaaktheid. Wie dus kiest voor een Engelstalige sound zal ook moeten kunnen opboksen tegen ‘het echte werk’. Hoe simpel het ook mag klinken, dat is iets wat alleen kan als je als bandje jezelf blijft en niet probeert om bijvoorbeeld een levenloos accent te creëren, al weet een Barry Hay er al geruime tijd een dikke boterham uit te slepen.

Whipster is een Groninger gitaarband. Niks nieuws; hoor ik je denken, want we hadden natuurlijk al de vuige moerasrock van Green Hornet. En net als Green Hornet is Whipster zo’n band die collega’s maar al te graag willen bestempelen als on-Nederlands goed. Ik begrijp hun goede bedoelingen, want deze onalledaagse gitaarplaat is van een extreem hoog niveau. Wie dacht dat gitaarrock na de dood van Kurt Cobain en de digitalisering van bands als R.E.M. overgeleverd was aan vluchtige kassuccessen uit het hippe New York, moet toch haast wel overstag gaan bij het aanhoren van het vrij onbekende Whipster. Dat daarom van alle gitaarbandjes juist in het Noorden van ons kikkerlandje de redding van de rockmuziek gezocht moet worden, laat duidelijk zien dat de zogenaamd trendy muziekpers het niet helemaal begrepen heeft. Het is daarom nog wel de bekende vraag of de Amerikaanse underground sound van Whipster opgepikt gaat worden, want daarvoor zal het nodig zijn om het popvizier richting de Groningse weilanden te richten. Whipster is geen hype of trend. Het zal hoe dan ook voor de luisteraar weinig uit maken. Ze zijn dus niet hip, maar Strange is een cd die wel de essentie van psychedelische gitaarrock laat horen. Strange luistert als een schilderij of een klassieke compositie. In de acht goedgevulde songs trekt het weidse Groninger landschap aan je voorbij. Dat het net zo goed de Amerikaanse prairie had kunnen voorstellen, doet er nu even niet toe. En weer hoor ik je denken; niks nieuws, want Neil Young en Dream Syndicate deden dat al eerder. Dat is waar, maar Whipster is het meest interessante voorbeeld van creatieve recycling dat je maar kunt bedenken. De Groningers doen iets waar heel veel Nederlandse zolderbandjes alleen maar van kunnen dromen. Ze mengen hun rijke invloeden en Groninger achtergrond tot iets onbeschrijfelijk moois. De sound is innovatief, inspirerend en revolutioneer tegelijkertijd, maar het is vooral een sound die deze band eigen weten te maken, dat is juist het knappe.

Strange is geen cd waar je vrolijk van wordt. Er zijn momenten dat er visioenen opdoemen van verregende straten in Manchester, want naast het zo typische Amerikaanse gitaargeluid weet Whipster eveneens raad met een claustrofobische industriepop van een band als bijvoorbeeld Joy Division. De tientallen gitaarescapades refereren vervolgens weer naar de hoogtijdagen van Neil Young, de ‘good old days’ van hartverscheurende gitaarsolo’s en overdadige dramatiek. Het klinkt allemaal als opium voor de oren. Als ik dan zo nodig de kritische recensent moet uithangen, valt er eigenlijk alleen nog te ietwat te klagen over de beperkte stemtechniek van zanger en gitaargoochelaar Peter van der Heide. Hij zingt namelijk niet echt, maar rapt zachtjes op de achtergrond mee. Dat hij niet zich niet waagt aan uitbundige uithalen is misschien juist een tactische zet van de band. De instrumentale tracks geven nog eens aan dat Whipster met name op de gitaarmuziek concentreert, met daarnaast passende gastrollen voor de dobro, accordeon, cello en het orgeltje.

Strange is niet zonder de nodige problemen tot stand gekomen. Producent Jan Heddema (ex-Dandruff) kende een lange geschiedenis van psychische problemen en maakte tijdens de opnamesessies een einde aan zijn leven, zodoende werd het album in een tijdbestek van twee jaar gemaakt . Dit alles verklaart grotendeels het zwaarmoedige karakter van Strange. Net als het repertoire van iemand als Nick Drake is het zowel muzikaal als tekstueel ontdaan iedere vorm van melancholie en luchtigheid. Strange brengt de schoonheid van de uitzichtloosheid tot leven. Het is daarom ook geen makkelijke luisterplaat, maar laat de luisteraar diepploegen om de schoonheid onder de modder vandaan te trekken. Strange is ongetwijfeld een van de spannendste gitaarplaten sinds lichtjaren en Whipster maakt mij nieuwsgierig naar meer en of ze op het podium diezelfde intensiteit kunnen presenteren. Laat maar komen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/whipster/strange/2172/
Meer Whipster op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/whipster