Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Australische Waik maakt naar emo neigende melodieuze nu-metal. De zang doet erg denken aan die van Tools Maynard Keenan. Of dit nu de meest baanbrekende band is ter wereld valt nog maar te betwijfelen. Immers: nu-metal is voorbij en alle slechte klonen hebben we ook wel voorbij zien komen. Muzikaal gezien zit deze EP wel goed in elkaar. Strak, bombastisch, maar het is niet iets wat we nog niet eerder gehoord hebben. Het feit dat zanger Nathan Vickery teveel naar de frontman van Tool heeft geluisterd in combinatie met de uiterst strakke band doet het geheel niet veel goeds: het zou mij niet verbazen als Waik in het verleden een Tool-coverband was. Tekstueel gezien zit de band niet echt op het niveau van Keenan: "It's me again, can you see me calling, 'cause I can see you" ('The Calling') wanneer je dit zinnetje twintig keer achter elkaar herhaalt en het liedje eindigt met een stukje rapmetal "Too afraid to dream 'till half my life is gone. Let me out, wait, it's me", is het moeilijk om niet in lachen uit te barsten.
Redelijke liedjes die aardig in het gehoor liggen, maar helaas jaren te laat op cd gezet. Misschien over tien jaar nog een keer proberen, dan is het vast wel tijd voor een nu-metalrevival.
http://www.kindamuzik.net/recensie/waik/contrast/6099/
Meer Waik op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/waik
Deel dit artikel: