Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Aaron Funk oftewel Venetian Snares is de ongekroonde koning van de drill'n'bass. Nu alweer vijf jaar geleden leverde hij met het fabuleuze, virtuoos allerlei klassieke composities samplende Rossz Csillag Alatt Sületett een onuitspreekbaar, zij het onbetwistbaar, postmillenniaal hoogtepunt af. Na beluistering van 's mans nieuwste worp My So-called Life moet je noodgedwongen vaststellen dat hij de weg kwijt is.
Nu moet een muzikant die zijn eigen ding tot in de puntjes beheerst niet altijd opnieuw radicaal het roer omgooien. Wel moet hij er altijd voor zorgen dat hij de luisteraar pakt. Het volstaat nooit, zoals Funk hier te vaak doet, om wat mooie melodietjes in mootjes te hakken en er vervolgens ratelende percussie en op hol geslagen beats over te gooien.
Zelfs in een extremistisch nichegenre, dat zijn eigenheid haalt uit een samengaan van overtrokken effecten en hysterische ritmiek, moet je met meer dan halfslachtige raps, gerecycleerde heliumstemmetjes, dommige sciencefictionsamples en herkauwde rave- en hardcoreclichés aankomen. Pochen op het net dat je aan de meeste nummers niet meer dan twee dagen gewerkt hebt, speelt dan in je nadeel.
Tragisch dat Funk slechts in het mooie titelnummer - spijtig genoeg meteen het laatste nummer - laat horen wat hij echt in zijn mars heeft. Tegen die tijd heb je allang schele hoofdpijn van de immer doordravende, nauwelijks aan variatie onderhevige pletwalsritmes.
http://www.kindamuzik.net/recensie/venetian-snares/my-so-called-life/21003/
Meer Venetian Snares op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/venetian-snares
Deel dit artikel: