• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Venetian Snares / C64 / Etschaberry

Aaron Funk spuwt zijn zwarte gal uit op de dansvloer en het publiek ploetert zich er behendig doorheen.
18 mei 2005, AB Club, Brussel (BE)

Tekst: Frederik Van Rumst

Publicatiedatum: 22 mei 2005

Al bij binnenkomst werd het publiek omarmd door getik, gekraak, gekwetter, gekwaak, gezoem, geronk, getril, gegrom. Geen analoge instrumenten, maar één man, één podium, een kwak apparatuur en een constant drijvende bas. Maar dat er te dansen viel had het publiek begrepen. Hoe harder de muziek beukte, des te hoger de vuisten omhoog gingen. Aaron kreeg ze uiteindelijk tot aan het plafond.

Opwarmers van dienst, respectievelijk Etschaberry en C64, dreven het publiek alvast bijeen, waarna de kudde niet meer werd losgelaten. Degenen die het toch probeerden werden schuimbekkend teruggeblaft. Etschaberry deed dat iets alerter dan C64. Waar Etschaberry vooral de gekende, opzwepende – en nu gaan we een lelijke uitdrukking gebruiken – Intelligent Dance Music (oftewel I.D.M.) hanteerde, kleurde C64 meer buiten de lijntjes. Zijn experimenteerdrift kwam echter niet altijd op aangewezen momenten. Waar Etschaberry zijn gehoor bleef boeien doorheen de hele rit, vermengde C64 zijn tegendraadse clicks & cuts met allerlei, veelal overbodige, tierlantijntjes. Zo mixte hij een op lager toeren gedraaid ‘Sledgehammer’ (Peter Gabriel) tussen de loeiende bassen in. De herkenbaarheidfactor schoot daarmee natuurlijk de hoogte in, maar de sfeer daalde zienderogen. Zijn kunnen was misschien grootser, het publiek bleef er echter matig enthousiast bij.

Niet getreurd, al wie toen de ledematen even tot rust liet komen deed daar goed aan. Want op wat er zou komen had zelfs John Massis z’n tanden stukgebeten. Venetian Snares (aka Aaron Funk) [foto] speelde niet hard, Venetian Snares speelde loeihard! Ook al werden we door inleidende gesamplede vioolpartijen richting zijn nieuwe album gestuurd, die aanzet bleek al na anderhalve minuut slechts een schijnbeweging. In die negentig seconden had de Canadese laptopbard al vier blikken bier achterover gekeild en zich schrap gezet, met zijn lange manen over de knoppen gebogen. Kwartslag met duim en wijsvinger draaien, en de boel barstte los. Schrijnend, donderend en vooral verschroeiend waren de ruim twee uur die verstreken. Van terroriserende breakcore, over dreunende drum ’n’ bass, tot krijsende hardcore. Niets bleef ons bespaard. Tegen het einde bereikte hij met een schril gepiep dat het merendeel van het overgebleven publiek met de vingers in de oren stond. Op het randje van onverdraaglijk, al bleef het geheel wonderwel enerverend. Met een terecht applaus werd de geluidsstroom stopgezet. Of klapten de mensen eerder om het eigen gehoor te reanimeren?

http://www.kindamuzik.net/live/venetian-snares/venetian-snares-c64-etschaberry/9600/
Meer Venetian Snares op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/venetian-snares