http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Travis | Ode to J. Smith

Terug bij de basis.
CD, Red Telephone Box/V2

Tekst: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 28 september 2008

Travis, dat was toch die band van hits als 'Why Does It Always Rain on Me?' en 'Sing'? Even leek het er inderdaad op dat de Schotten voornamelijk de annalen van de rockmuziek in zouden gaan wegens die verdiensten. Met de vorige twee albums leek het viertal na een aantal piekfijne platen namelijk stilaan weg te glijden in de anonimiteit die vergane glorie heet. Maar nu is er Ode to J. Smith, en jaagt de band weer het credo van zijn debuutsingle na: "All I wanna do is rock".

Voor het eerst sinds het debuutalbum schreef Travis dit materiaal weer primair op elektrische gitaar. Francis Healy en de zijnen beseften dat deze plaat weer urgentie moest bevatten. Kortom, deze nieuwe schijf is luider, scherper en - jawel - zeker beter dan The Boy with No Name en 12 Memories. Het is dus maar goed dat dit kwartet in de smiezen had dat er een flinke scheut sambal toegevoegd diende te worden aan de bestaande ingrediënten.

Nummer als 'Broken Mirror', titelsong 'J. Smith' (met een verrassend koortje op het einde) en de lekkere single 'Something Anything' (met een typerend meezingbaar refrein) liggen erg prettig in het gehoor. En belangrijker, ze bevatten de gitaren die al enige tijd geleden blijvend gedempt leken te zijn bij Travis. Opvallend is dat door het toegenomen snarengeweld de stem van Healy een wat minder prominente rol speelt dan gewoonlijk.

Het lijkt desondanks niet heel waarschijnlijk dat Travis met deze plaat nog opnieuw gaat doorbreken. Maar voor de band zelf is Ode to J. Smith in elk geval een nieuwe doorbraak. Eigenlijk vooral ook een eerbetoon aan hun eigen spontane kant. Als bewijs dat ze weer op grond van hun instinct de liedjes weten te schrijven die een belletje doen rinkelen. Kort en puntig, en terug bij hun basis. Zodat je opnieuw weet wat deze band zo leuk en sympathiek maakt.