• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Travis: "Het is alsof ik naar een fotoalbum kijk van enkele jaren terug."

"Maandagmorgen. Net uit bed. Telefoongesprekken met journalisten. Dit is toch geen rock-'n-roll?" Gitarist Andy Dunlop van Travis, de band die vooral 'normaal' bleef, sprak met KindaMuzik.

Tekst: Wilko van Iperen

Publicatiedatum: 07 november 2004

Maandagochtend. The Velvet Underground schreef een liedje over een verschrikkelijke ochtend op een dag eerder maar als je in een rock-'n-rollband zit, sta je altijd laat op, en is elke ochtend vreselijk. "Oh man, ik ben net wakker", zegt gitarist Andy Dunlop van Travis. De Schotse band is veertien jaar samen en brengt al acht jaar albums uit. Was de eersteling nog een springerige plaat met een artistiekerig randje waarvan de uitgebrachte singles in Europa nog steeds in de uitverkoopbakken staan, de tweede zingt u allen met gemak mee. De single 'Why Does it Always Rain on Me' betekende voor Travis in Engeland de doorbraak naar een groot publiek en in Europa werden de harten gewonnen van vele popliefhebbers. De melancholie met een kwinkslag werd het handelsmerk van Travis en dat is ze zoveel jaar na dato nog steeds. Wie kan er nou een glimlach onderdrukken bij het horen van de zinnen 'Why does it always rain on me/Is it because I lied when I was seventeen?'

"Na zoveel jaar werd het tijd voor een overzicht, toch?" Met 'Why Does it Always Rain on Me' had Travis eventjes goud in handen, en hoewel de band in Europa niet nog zo'n hit scoorde, had hij nog meer goede liedjes in petto. Het overzichtsalbum Singles laat dat mooi zien. Vier albums, een onnoemelijke populariteit in Engeland en een vaste schare fans op het Europese vasteland bewijzen dat Travis bestaanrecht heeft. Nadat de scheurende gitaren van uit de grunge-periode uitgeloeid waren, mochten liedjes weer gehoord worden en bands als Embrace, Cast en Travis voorzagen toen in die behoefte. Met The Byrds en R.E.M. in het achterhoofd bracht Travis een arsenaal aan lekker in het gehoor liggende gitaarpop waarin een tikkeltje melancholie zijn smaakvolle werk deed. Nummers als het vrolijke 'Sing', het Byrds-achtige 'Coming Around' of het opbeurende 'Flowers in the Window' vormen een ongevraagde soundtrack van je dag als je ze eenmaal gehoord hebt. Een Best-of-achtige aanpak is veelal de schrik van de gemiddelde rockband. Het is een terugblik terwijl een verhaal vaak nog niet tot einde is en voelt soms vooral als een manier om de kas nog eens te spekken. "Voor ons maakt het niet uit. We zijn trots op wat we gedaan hebben, daarnaast creëren we meer ruimte voor het opnemen van het nieuwe album. Die liedjes liggen er eigenlijk allemaal al en we zijn net begonnen in de studio."

Singles laat het weer eens duidelijk horen: het werk van de laatste drie albums klinkt heel anders dan het debuut Good Feeling. Die liedjes blijven in het oeuvre van de Schotse band een beetje de vreemde eend in de bijt. Nummers zoals 'Tied to the 90´s' en 'U96 Girls' hebben een meer ironische toon dan het latere werk van de band. "Toen we het eerste album maakten waren we nog best jong en wilden we in het oog springen. Dat deden we toen eigenlijk door lekker opvallend te schreeuwen terwijl we er nu voor kiezen om op een natuurlijke manier te zingen. Toch spelen we die nummers nog veel. Een nummer als 'Good Day to Die' (staat niet op Singles, WvI) is zelfs een livefavoriet." Klinken dergelijke nummers niet erg gedateerd? Het eerste album past wat dat betreft precies in de periode van Britrock waarin ook bands zoals Cast en Ocean Colour Scene de gitaren op z'n Paul Wellers beroerden. "Ik heb nergens spijt van hoor. Het is alsof ik naar een fotoalbum kijk van enkele jaren terug, het zijn gewoon kiekjes uit een periode van ons leven."

'Why Does it Always Rain on Me' betekende een ommekeer in de carrière van de jongens van Travis. Geen halfgevulde zalen in alle uithoeken van Engeland meer, geen nachtelijke ritten in een gammel tourbusje maar voortaan duizenden jongens en meiden die vooral die single uit het diepste van hun hart mee konden zingen en een luxe tourbus. Toen het succes opkwam besefte de band nog niet wat er te gebeuren stond, zo blijkt uit een interview met KindaMuzik (toen we nog Engels waren). Wanneer ter sprake komt dat Travis voor een steeds groter publiek op moet treden en de echt grote zaken lonken, zegt drummer Neil Primrose: "Jammer genoeg, als alles zo goed blijft gaan, dan moeten we misschien wel, we hebben er weinig over te zeggen." Andy nu: "We hebben onlangs weer getourd in kleine clubs in Engeland. Toch zijn die grote optredens niet erg, we staan allemaal met veel plezier op het podium. We moesten ook omdat steeds meer mensen ons wilden zien."

Vijftien jaar oud is de band al. Al acht jaar brengt Travis albums uit. De groep heeft verscheidene hits op haar conto kunnen schrijven en iedereen is dus definitief uit de bijstand. Wat waren de ambities in het prille begin eigenlijk? Hoe veranderden die toen het eerste album uitkwam en welk effect had het grote succes van The Man Who hierop? "We waren inderdaad werkloos en richtten ons helemaal op het uitbrengen van die eerste plaat. Toen die eenmaal uit was konden we niet geloven dat je een platenzaak binnen kon lopen en naar buiten kon gaan met de muziek die wij gemaakt hadden. Daarna wilden we meer zingen met onze normale stemmen, geen geschreeuw meer en dat werd het tweede album." Voel je die noodzaak die je eerst dreef - dat je een album uit wou brengen - na zoveel succes nog? "Als ik Exile on Main Street van The Rolling Stones hoor, weet ik dat we nog veel te doen hebben."

http://www.kindamuzik.net/interview/travis/travis-het-is-alsof-ik-naar-een-fotoalbum-kijk-van-enkele-jaren-terug/7769/
Meer Travis op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/travis