• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Tom Russell | Modern Art

Bescheiden meesterwerk maakt verwachtingen niet helemaal waar.
CD, Hightone/Sonic Rendezvous

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 04 augustus 2003

"I guess you could say I'm what this country is all about", aldus Mickey Mantle, de legendarische baseball-speler, over 'zijn' Promised Land. Het hadden net zo goed de woorden van singer-songwriter Tom Russell kunnen zijn. Vandaar dat hij op z'n nieuwste studioplaat, Modern Art geheten, opent met een oprechte ode aan de nationale sportheld uit Oklahoma: 'The Kid from Spavinaw'.

Russell, die tegenwoordig vlakbij de Mexicaanse grens in El Paso bivakkeert, moet haast wel dagelijks naar Studio Sport kijken, want naast Mickey Mantle wordt met een vervelend calypso-dansje in 'Muhammad Ali' de gelijknamige bokskampioen bezongen. Parodie? Russell klinkt in zo'n vrolijke bui als een manisch-depressieve dronkelap in een draaimolen. Een andere song waarin hij, zij het in mindere mate, een zeker moment van vrolijkheid probeert te suggereren, is het titelnummer van Modern Art, een autobiografische song over die keer dat hij The Beatles en Bob Dylan voor het eerst live zag. Conclusie: Russell doet het stukken beter als hij verdrietig is.

Als zo'n totaal misplaatste song als 'Muhammad Ali' en misschien één of twee doorsnee tracks over het hoofd worden gezien, valt 'Modern Art' met enige coulance in de categorie van bescheiden meesterwerkjes, zoals die eens in de zoveel tijd door miskende en doorgewinterde straatmuzikanten als Tom Russell worden voortgebracht. Daarbij is het niet ongebruikelijk om zoveel mogelijk bekende gastmuzikanten op te trommelen, omdat de wereld van de singer-songwriter toch een kleine is. Zo doet Gurf Morlix een kleine duit in het zakje met het veelbelovende openingsnummer 'The Kid from Spavinaw' en horen wij zeker drie fraai gezongen duetten met Nanci Griffith. Ook zingt Eliza Gilkyson de tweede stem in het aardige 'The Dutchman' van Michael Smith, het relaas van een dementerende man in Amsterdam.

Zoals gezegd telt Modern Art niet louter hoogtepunten. Misschien denkt u dat het te veel gevraagd is, maar dan verwijs ik u toch graag naar Russell's paradeplaatjes uit het verleden, waaronder doorbraakalbums en voorlopers The Man from God Knows Where uit 1999 en Borderland uit 2001, een conceptuele plaat over zijn ruige cowboyleven in de staat Texas.
Dat Modern Art niet helemaal dat uitzonderlijke niveau van bewustzijn haalt, wil natuurlijk niet zeggen dat hierop niet een heleboel mooie liederen staan.

Ongeveer de helft van de plaat is uitbesteed aan andere songwriters. 'The Ballad of Sally Rose', waarop Nanci Griffith zingt en akoestische gitaar speelt, is geschreven door Emmylou Harris. Carl Brouse, die vorig jaar overleed, schreef 'American Hotel', een goed nummer over Stephen Foster, weer een andere dode folkzanger. Ook waagt Russell zich met 'Crucifix in a Death Hand' aan een gedicht van Charles Bukowski, dat toepasselijk wordt afgesloten met een stukje uit 'Carmelita' van Warren Zevon.

Modern Art is een doordachte elpee van literaire proporties, dat is zo goed als zeker. Russell's half zingende, half pratende baritonstem doet denken aan die van Johnny Cash in zijn wilde jaren, zeker in 'Crucifix in a Death Hand'. Met de mooie samenzang met Nanci Griffith haalt hij het onderste uit de kan in 'Bus Station'. Wat Modern Art echter mist is een rode draad, waardoor het ongemakkelijk luisteren is. Bovendien zijn lang niet alle songs even karaktervol als 'The Kid from Spavinaw' en 'Bus Station', zodat deze release de verwachtingen niet helemaal waarmaakt. Desondanks blijft er genoeg moois overeind staan in dat krappe uurtje dat 'Modern Art' in beslag neemt.

http://www.kindamuzik.net/recensie/tom-russell/modern-art/3719/
Meer Tom Russell op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tom-russell