Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het punt met Therapy? is dat Andy Cairns er soms genoeg van krijgt om de man te zijn met de gouden riffs en oneliners en aan het experimenteren slaat. De enige die dan in het algemeen over het resultaat te spreken is, is hijzelf.
Op Never Apologise, Never Explain lijkt het weer eens zo ver te zijn. Maar het valt uiteindelijk honderd procent mee. Wel is het een erg rauw klinkende, metal-achtige plaat vol laag gestemde gitaren, galmende postpunkbassen en een niet al te gepolijst opgenomen Cairns. Met het vertrek van cellist/gitarist Martin McCarrick lijkt Therapy? overgeschakeld op een schurende powertriomodus. De eerste indruk is daardoor buitengewoon grimmig.
Maar er staan gewoon weer juweeltjes op. Mooiste daarvan is 'Die Like a Motherfucker', een opgefokt punkanthem met een stupide meeschreeuwrefrein dat de competitie met Troublegum's onvolprezen opener 'Knives' aankan. Het er op volgende 'Perish the Thought' is gebouwd op een absolute killer Helmet-riff.
In 'Polar Bear' is de symbiose tussen Cairns neurotische dierentuinijsbeer en Michael McKeegan's monotone baslijn perfect, terwijl 'Rock Your Monkeys' genoeg zou moeten zijn om de verder met dit album karig bediende liefhebbers van Therapy?-de-stadionrockers tevreden te houden.
Met name naar het einde van het album staan ook wat vullers ('Long Distance', 'Save the Sermon'), zodat de conclusie in principe voor de zoveelste keer kan zijn dat het geen Troublegum of Infernal Love is. Maar Therapy? komt, zoals wel vaker de laatste jaren, weer een heel end. Misschien zal je Never Apologise, Never Explain alleen wel wat vaker moeten draaien om dat te ontdekken.
http://www.kindamuzik.net/recensie/therapy/never-apologise-never-explain/7351/
Meer Therapy? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/therapy
Deel dit artikel: