• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The White Stripes | Icky Thump

Gedurfde geluidsexpansies of gewoon de kolder in de kop?
CD, XL/V2

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 21 juni 2007

Sinds hun vorige album vervreemdden The White Stripes van de Detroitse garagescene en zowel Jack White als zijn ex-zuster zijn verhuisd, respectievelijk naar Nashville en L.A.. White heeft een nieuwe vrouw, weldra twee kinderen én een extra band: The Raconteurs, waar hij zijn poppy ei kwijt kan.

Het opmerkelijkste nieuwtje is echter dat The White Stripes voor de opnames van deze plaat drie weken lang in een luxe opnamestudio doorbrengen. Da’s een eeuwigheid voor hen. De opmerking dat ze misschien beter in hun ‘Little Room’ gebleven waren, is dan ook niet van de lucht.

Frontman Jack White wordt vaak afgeschilderd als een fundamentalistische nostalgicus. Hij drinkt zijn blues zwart, gaat op tournee met paard en kar en wil betaald worden met dukaten. Hij heeft zelfs geen gsm! Toch is hij blijkbaar niet vies van muzikale progressie en het paren van vergezochte tegenstellingen.

‘Conquest’, versierd met Mariachi-toeters, klinkt als een dronken huwelijksfeestband die een James Bond thema door de mangel haalt. En dan zijn er de doedelzakken. ‘Prickly Thorn, but Sweetly Worn’ is een kleffe folksong, met doedelzakken als opsmuk. In ‘St. Andrew (the Battle is in the Air)’ nemen die dingen echter het voortouw en blazen ze een zeer migraine-inducerende kakofonie.

Waarschijnlijk is het allemaal niet te serieus bedoeld en speelt White gewoon graag met de verwachtingen. In het stampende ‘Rag and Bone’ zet hij bijvoorbeeld ook zijn imago als ‘voddenraper van de rock’ tongue in cheek voor schut.

Met de dreigende titelsong en het woeste ‘Little Cream Soda’ bewijst White dat hij het niet al te ver moet zoeken om fris en anders te klinken. Ze volgen het gekende White Stripes-procédé, maar verdiepen de metalelementen in zijn gitaarspel. Mét weirde synthklanken in het eerste geval. Zie ook het rustige ‘300 MPH Torrential Outpour Blues’, dat doorboord wordt met gitaarscheuten die door merg en been gaan.

Verder houden ze het bij Zeppelin-boogie en bluesy stuff. Wat White dus denkt te bewijzen met die paar vreemde uitstapjes, is niet duidelijk. Ze onderbreken voornamelijk de flow van een plaat die verder stukken lekkerder rockt dan Get Behind Me, Satan.

» Video: The White Stripes - Icky Thump [youtube]

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-white-stripes/icky-thump/15639/
Meer The White Stripes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-white-stripes