• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The White Stripes | Elephant

Ook een olifant kan niet veilig worden opgesloten.
CD, Third Man/V2

Tekst: Norbert Pek

Publicatiedatum: 27 maart 2003

Aan de release van Elephant ging een overspannen heisa vooraf. Het vierde Stripes-album werd behandeld als het een waardevol kunstobject was dat met hand en tand beveiligd moest worden. Niemand mocht dichterbij komen en het aanraken was al helemaal uit den boze. Want Elephant moet de grote klapper worden voor het label en de band. Met name omdat Jack White heb album op zijn eigen Third Man-label uitbrengt, maakt hij omslachtige manoeuvres om het werkje tegen de boze buitenwereld te beschermen. Maar in een wereld waar recentelijk nog schilderijen en munten uit zwaarbeveiligde musea werden gestolen kan ook een olifant niet veilig worden opgesloten. Jack White dacht slim te zijn door Elephant op vinyl te verspreiden onder de pers, maar uiteraard kan zo’n langspeler ook geript worden, dus maanden voor de release konden vele luisteraars al genieten van het nieuwe White Stripes album. Paniek alom natuurlijk, maar niet genoeg reden om door te gaan met vergezochte acties. Een sessie bij Jools Holland mocht niet ‘on demand’ blijven staan maar moest per direct verwijderd worden. En alsof het album nog als zwaarbewaakt werd beschouwd, kregen luisteraars de ‘unieke’ mogelijkheid om gedurende één week drie tracks van het nieuwe album te beluisteren, maar alleen als een oud White Stripes album er in werd gedaan. En dit alles dus nog voordat het album in de winkels lag.

Het zijn acties die totaal niet passen bij de minimalistische muziek die de White Stripes maken. De twee bandleden zweren bij het gebruik van louter drums en gitaar maar laten voor de afwisseling nog wel eens een ander instrument meedoen op de plaat. Dat ze dat goed kunnen was al op de voorgaande platen te horen, met name met het onverwacht succesvolle White Blood Cells. Dat ze het nóg beter kunnen is te horen op Elephant. In plaats van al die ingewikkelde acties en overdreven stunts hadden ze gewoon de muziek voor zichzelf kunnen laten spreken. Of kunnen genieten van de positieve aandacht die ze ongetwijfeld ten deel gaan vallen na deze release. Want Elephant is niet alleen de beste White Stripes plaat, het is ook één van de beste platen die dit jaar zal gaan verschijnen. Menigeen zal verwachten dat er weinig nieuws te halen valt uit het typische concept dat Meg en Jack gebruiken en inderdaad, er staan natuurlijk typische White Stripes-tracks op. Het staccato gitaar- en drumspel herken je uit duizenden en zal ook regelmatig terugkomen. Maar Jack White weet zulke briljante loopjes uit zijn gitaar te plukken, alleen al te beginnen met opener ‘Seven Nation Army’. En het geheel is een stuk gevarieerder. ‘There’s No Home For You Here’ valt meteen op door het luide gezang aan het begin, de piano in ‘I Want To Be The Boy’ klinkt bijna klassiek. Bij het hoogtepunt van het album ‘The Air Near My Fingers’ wacht de luisteraar genoegzaam op het moment dat het orgeltje in het spel komt. Elephant is net zo aanstekelijk als aantrekkelijk, kent vuile maar ook ingetogen momenten en houdt de aandacht van begin tot eind vast. Het is fijn om te merken dat het nu niet meer om de poppetjes en het touwgetrek hoeft te gaan, maar eindelijk over de muziek. Want die wekt wél een goed gevoel en sympathie op.

Elephant zal op 31 maart verschijnen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-white-stripes/elephant/2737/
Meer The White Stripes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-white-stripes