Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Thermals hebben maar een liedje. Dat weet iedereen. Op More Parts Per Million en Fuckin A hebben ze dat liedje wel helemaal uitgemolken, dus doen ze op The Body, The Blood, The Machine iets nieuws: ze spelen het liedje langzamer. Omdat dat nog niet genoeg was hebben ze er ook maar een conceptplaat van gemaakt, over het leven in Amerika als christelijk-fundamentalistische dictatuur.
De eerste indruk van The Thermals' nieuwe stijl is niet echt positief. De energie is weg, de teksten zijn zwaar op de hand en de eenvormigheid wordt door de lage tempo’s een nog groter probleem. Kortom: Mitch Harris en Kathy ‘Duracell Konijn’ Foster lijken met deze (als duo opgenomen) plaat de plank flink mis te slaan.
Maar het blijkt een kwestie van doorbijten, want ongelofelijk, maar waar: The Body, The Blood, The Machine is een heuse groeiplaat. Er valt weinig te huppelen hier; dit is een inktzwart, loodzwaar album. Er stijgt een sterke sfeer van doem uit de feedbackende, repetitieve gitaren en Harris’ getormenteerd gezongen onheilsvisioenen. De eenvormigheid is de eenvormigheid van de keiharde boodschap van het Oude Testament: uw God is een wraakzuchtige god.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-thermals/the-body-the-blood-the-machine/13708/
Meer The Thermals op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-thermals
Deel dit artikel: