• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Strokes | First Impressions of Earth

Donkere wolken doen The Strokes goed.
CD, RCA/Sony-BMG

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 02 januari 2006

Met The Strokes begon in 2001 het nieuwe muziekdecennium pas echt. Dankzij Is This It werden wij verlost van al het nu-metal-terreur, terwijl het ook een heropleving van de Britse gitaarpop te weeg bracht met groepen als Franz Ferdinand, Bloc Party en Arctic Monkeys tot gevolg. De sjofele maar uiterest inventieve garagerock van de vijf New Yorkers werd in 2003 op de kopieermachine gelegd voor Room on Fire. Een gegeven dat ook door de heren zelf wordt onderschreven. Hun derdeling moest dus niet alleen erg goed, maar ook anders worden. In beide opzichten zijn The Strokes geslaagd.

First Impressions of Earth opent echter wel met een nummer waar het vertrouwde Strokes-keurmerk dikgedrukt op prijkt. ‘You Only Live Once’ heeft de staccato gitaartjes, een Julian Casablancas die er ontspannen op los schreeuwt en het verfijnde drumwerk (let op de hi-hat) van Fabrizio Moretti. Zo lekker als dit wordt het de rest van het jaar niet meer. Het verschil met het voorgaande werk zit ‘m vooral in de productie van veteraan David Kahne (onder andere The Bangles en Sugar Ray). Kahne laat de band ruimtelijker en grootster klinken. De distortie is van de microfoon van Casablances gehaald en gitaren krijgen de gelegenheid om voluit te gaan zonder dat dit andere partijen overschaduwt. Deze aanpak werpt direct vruchten af op het tweede nummer, en eerste single, ‘Juicebox’. De monster-riff leidt naar scherpe gitaren een een meezing refrein van jewelste, en daarmee wordt het net zo adrealine verhogende ‘Reptilia’ van de troon als beste Strokes-nummer gestoten. Het epische ‘Heart in a Cage’ doet daar niet veel voor onder wanneer het je meesleept naar de duistere stegen van de East Village.

Zo achterover geblazen worden door deze opening, overkomt ons op de rest van de plaat niet meer. Er is gekozen om de luisteraar bij zich te houden middels een donkere sfeer en groove in plaats van een pakkende melodie de route te laten bepalen. Die zijn er natuurlijk nog wel, zoals op ‘Electricityscape’, maar ook daar zijn het de gitaren en de drums die voor de twinkeling zorgen. Want spelen kunnen ze als geen ander. Nick Valensi imponeert met zijn kartelende gitaarspel en de arrangementen blijven indrukwekkend. Hoe achteloos ze midden in een couplet het hele nummer weten om te gooien: even een slag op de drums veranderen, de basgitaar de zanglijn te laten volgen of door de twee gitaren een eigen duel uit te laten vechten. Zo simpel maar o zo ingenieus.

De kracht van First Impressions of Earth ligt dan ook in de groei die de mid-twintigers hebben doorgemaakt. Ze hebben het zelfvertrouwen gekregen om het avontuur op te zoeken – er wordt zelfs geknipoogd naar The Magnetic Fields met het mooie ‘Ask Me Anything’ en Shane MacGowan op het ballorige ’15 Minutes’. The Strokes komen sterker uit de wervelwind van de beginjaren te voorschijn dan gehoopt mocht worden. Ze laten zien dat volwassen worden geen ramp is wanneer je jezelf vernieuwt zonder daarmee de eigenheid te verliezen. De eerste grote release van 2006 maakt zijn status waar.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-strokes/first-impressions-of-earth/11625/
Meer The Strokes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-strokes