http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Strokes | Comedown Machine

Mysterieus en dansbaar.
CD, RCA/Sony

Tekst: Jelmer Luimstra

Publicatiedatum: 22 maart 2013

De massale afkeer van het semi-elektronische nummer 'One Way Trigger' dat The Strokes in januari vrijgaven, leek verwacht veel op de kritiek die Bob Dylan kreeg toen hij voor het eerst een elektrische gitaar vastpakte. Net als Dylan indertijd slaan The Strokes een nieuwe weg in. Het nieuwe album, Comedown Machine, staat namelijk vol wavesongs met elektronica. De vraag is echter: levert het een goede plaat op?

Hiervoor gaan we eerst terug naar januari dit jaar, toen het wave-achtige 'One Way Trigger' van Comedown Machine op de website van de band verscheen. De verbaasde reacties van fans en media waren op zichzelf verrassend. Toegeven, het was de eerste keer dat we Casablancas zo nadrukkelijk met een falset hoorden zingen, maar qua sound ligt het nummer heel dicht bij diens soloplaat, Phrazes for the Young uit 2009, waarop de zanger experimenteert met elektronica en jarentachtigwave. Op comebackplaat Angles (2011) wordt dit experiment op kleine schaal ook al voortgezet.

Bleef de sound op Angles echter nog voornamelijk beperkt tot gitaarmuziek, op Comedown Machine winnen de synthesizers aardig terrein. Wat is het gevolg van deze muzikale switch? Om te beginnen: de 'nieuwe versie van The Strokes' klinkt mysterieus, dansbaar en sexy. Opvallend en zeer geslaagd is 'Tap Out', een enigszins duistere, melancholische track die de plaat perfect opent. 'Happy Ending' laat daarnaast horen dat The Strokes ook poppy nummers kunnen maken en op het dansbare 'Welcome to Japan' lijkt het zelfs net alsof je Franz Ferdinand hoort spelen. Dat de bandleden echter nog steeds kunnen rocken, tonen ze aan met de ruigere nummers 'All the Time' en '50/50'.

Het is knap dat The Strokes deze stap naar meer elektronica durven te nemen, aangezien ze de hemel in zijn geprezen met de puntige gitaarrock van debuutplaat Is This It (2001) en ze deze lijn op Room on Fire (2003) en First Impressions of Earth (2005) steeds zijn blijven volgen. Op Comedown Machine bewijzen The Strokes echter meer in zich te hebben dan alleen gitaarrock. Het album kent met uitzondering van draak 'Chances' bovendien geen slechte nummers, maar hij bevat helaas te weinig uitschieters naar boven voor een plaatsje in de top 3 van Strokesalbums. Die blijft namelijk toch gereserveerd voor drie bepaalde platen uit de eerste helft van jaren nul.