http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Shins | Wincing the Night Away

Logische muzikale evolutie.
CD, Sub Pop/Konkurrent

Tekst: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 24 januari 2007

Hoe lastig is het om na twee welhaast perfecte popalbums ook de derde poging tot een daverend succes te laten worden? In elk geval dusdanig dat zanger James Mercer van the Shins er bij nacht en ontij over in de rats zat. Ruim drie jaar na het succesvolle Chutes Too Narrow is er nu dan eindelijk de langverwachte opvolger, getooid met de veelzeggende titel Wincing the Night Away.

Mercer is er immers eentje van het hetzelfde slag als Rivers Cuomo van Weezer. Hoe vrolijk de muziek én de stem ook mogen klinken, onder die mierzoete suikerlaag gaat een enorme fragiliteit schuil. Bijna net zo verraderlijk als de kolderieke Wile E. Coyote, die in het olijke striplandschap van Chutes Too Narrow voor de zoveelste keer finaal weggekatapulteerd wordt. Voor de nieuwe plaat is het artwork een stuk soberder uitgevoerd, ten teken dat duistere elementen meer ruimte krijgen.

Wees niet bang, Wincing the Night Away is ondanks Mercers slapeloze nachten nog net zo ontegenzeggelijk een prettig product van the Shins als de eerste twee albums. Het voornaamste verschil zit in de omlijsting van de plaat. Door synthesizergeluiden en samples klinkt de band uit Albuquerque, New Mexico een stuk mystieker en ruimtelijker dan voorheen.

Uiterst delicaat begint albumopener ‘Sleeping Lessons’, om vervolgens rijkelijk aan te zwellen. In ‘Australia’ en ‘Phantom Limb’ horen we vervolgens opnieuw the Shins zoals eenieder die in de tussenliggende jaren opnieuw wenste te horen: poppy en prettig ‘lalalala’ of ‘ohohohoh’ zingend.

Nieuwe dimensies ontstaan in het ietwat funky klinkende ‘Sea Legs’ en het introverte ‘Red Rabbits’. Het is juist in die nummers dat de cryptische liedteksten van melancholicus annex cynicus Mercer over menselijke kwetsbaarheid het meest op hun plaats vallen.

In het surrealistische ‘Black Wave’ is de band hoorbaar het verst verwijderd van de eerste twee albums. Duistere dramatiek, gedrenkt in nachtelijke eenzaamheid. Ironisch genoeg luiden hier de afsluitende woorden herhaaldelijk "Looking on the brighter side." Mercer is zelfverzekerder dan ooit en laat dat middels kunstzinnigheid blijken.

Zodoende tekent zich een logische, muzikale evolutie af. Lieflijkheid en intimiteit maken stilaan plaats voor ruimte en spanning, zonder maar één moment de typerende Shins-signatuur van melodieuze rijkdom te verjagen. Het is geen zware straf om in de nacht bij de deuntjes van dit briljantje de zandman te verjagen. Wincing the Night Away is het wachten méér dan waard geweest.