• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Shins leren leven met paranoia

Met zijn nonchalante baardje en dito t-shirt valt hij licht uit de toon tegen de achtergrond van de lobby in een luxe Amsterdams hotel. Hij komt over als de jongen van dat tweedehandsplatenzaakje twee straten verderop. Toch zit hier de man die verantwoordelijk is voor drie van de beste platen van dit decennium. Achter zijn watertje praat zanger James Mercer van The Shins over zijn nieuwste album, Wincing the Night Away.

Tekst: Thijs Zilverberg

Beeld: Maki (illustraties) en Jan Mulders (portret)

Publicatiedatum: 21 januari 2007

"De nieuwe plaat zit wat geluid betreft tussen de vorige twee in," vertelt Mercer vrolijk. "Ons debuutalbum Oh, Inverted World klonk wat zweverig en had een hoog 'pas op, nat' gehalte, de tweede was wat droger, met iets meer productie. Nu hebben we geprobeerd het beste van beide albums te combineren, een mix tussen opgewekte liedjes met toch een vrij duistere atmosfeer. Ik had tijdens de opnames vaak het gevoel dat er iets over me heen hing, iets wat mijn omgeving controleerde en aanstuurde. Hoe noem je dat, spookiness? Of, als ik het mezelf zo hoor zeggen klinkt het meer als paranoia, haha. Ik hoop dat dát over komt, dat de plaat aanvoelt alsof er iemand achter je staat mee te luisteren.

Ons vorige album, Chutes Too Narrow ging, kort gezegd, over ouder worden. En het feit dat je daarbij in situaties - en tot conclusies - komt waar je emotioneel aan onder door kunt gaan. Het logische vervolg daarop is dat je daarmee leert leven. Ik denk dat dat het thema van Wincing the Night Away het dichtst benadert. En misschien is dat ook waar die spookiness, die paranoia, vandaan komt."

Pam Berry
"Een goed voorbeeld van dat gevoel is het nummer 'Pam Berry'," vertelt Mercer. Een kort liedje dat opvalt binnen het repertoire van The Shins. Nog geen tien regels tekst over een vijftienjarig meisje dat een docent in het gezicht spuugt. Echt gebeurd? "Waarschijnlijk wel ooit, maar voor zover ik weet is het hypothetisch. Het is eigenlijk het intro voor 'Phantom Limb', wat dan weer een verhaal is over een jong, lesbisch stelletje. Hoewel dat een heel romantisch liedje is zit er ook ergens iets verontrustends in, er ligt iets dwars. Er moest nog iets mee gebeuren.

Dus toen ik dat nummer schreef schoot 'Pam Berry' zo in mijn hoofd, die paar zinnetjes over een opstandig tienermeisje. Het meisje in het nummer is trouwens vernoemd naar de zangeres van de nineties-indiepopband Black Tambourine. Zij heeft me altijd bezig gehouden, en nu heb ik haar in een liedje gestopt. En met de uiteindelijke versie van 'Sea Legs' raken we ook echt de snaar die ik wilde raken. Daarin boren we echt een voor ons nieuw geluid aan, met een soort van hiphopbeat." Mercer doet een poging tot human beatboxen, maar gitaar en zang gaan hem beter af.

Voor de indie kids
Eenmaal uitgeboxt vertelt hij enigszins aarzelend over zijn geflirt met de commercie. "Indie in zijn algemeenheid wordt steeds groter en groter, en dat is mooi om te zien. Zo komt onze muziek ook in reclames en op soundtracks terecht. Jonge indie kids luisteren naar The Shins, maken hun school af en komen bij een reclamebureau terecht. En voordat je het weet zit ons nummer onder hun filmpje." Zo kwam 'New Slang' van hun debuutalbum onder een reclame van McDonalds. Dat Mercer daarin op een gegeven moment zingt over "The dirt in your fries" lijkt de indie kid van het reclamebureau over het hoofd te hebben gezien. "Die allerlaatste stap, naar de Justin Timberlake categorie, die lijkt me onneembaar. Voor ons zeker. Wij klinken niet als dat soort artiesten, en we zien er ook niet zo uit. Then again, Franz Ferdinand is het ook gelukt, die waren in Amerika ook echt huge tijdens hun debuutalbum. Dus wie weet waar het schip zal stranden."

De allerlaatste stap even latend voor wat hij is, ook The Shins weten steeds meer muziekliefhebbers te bereiken. "En dat heeft vast effect op de muziek die ik maak," aldus Mercer. "Ik realiseer me dat er meer mensen zijn die wachten op mijn nieuwe nummers, dus wat dat betreft ligt er wel iets meer druk op. Maar ik heb een vaste manier van liesdjes schrijven en die is niet veranderd. En ik heb niet zo'n heel erge last van de druk van buitenaf. De mening van onze fans en de pers is belangrijk voor me, maar ik was meer bezig met mezelf, ik wilde mezelf overtreffen. En ik wilde heel graag indruk maken op mijn vrienden, hoe kinderachtig dat ook moge klinken. Met iedere plaat moet de lat weer een stukje omhoog."

Rhythm & Blues
Met de toekomst is Mercer nog niet echt bezig. "Dat vierde album, dat komt er vast ook. Maar ik durf niet te voorspellen waar onze muziek heen zal gaan. Ik luister veel naar rhythm & blues, wellicht gaat dat een prominentere invloed krijgen. Er mag van mij wat meer bas in, meer vette drums en misschien wat minder gitaar. Ik wil het esthetischer laten klinken, met onderhoudendere ritmes. De uitdaging is om de rest van de band daarin mee te laten gaan. Maar eerst wil ik genieten van de release van ons huidige album. Ik hoop dat de fans het zullen waarderen. En dat ze er met aandacht naar zullen luisteren. Dat ze bij het luisteren zich afvragen waar de teksten overgaan en er een betekenis achter zoeken. Of misschien op die manier een eigen betekenis eraan meegeven. En ik hoop van harte dat ik ze dat gevoel van lichte paranoia kan meegeven. Zo'n vervelend gevoel is dat niet hoor. Ik denk dat mijn uitvoering van paranoia vrij positief is."

http://www.kindamuzik.net/interview/the-shins/the-shins-leren-leven-met-paranoia/14745/
Meer The Shins op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-shins