http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Roots | How I Got Over

Melk en honing, lekker!
CD, Def Jam/Universal

Tekst: Roberto Lobosco

Publicatiedatum: 04 juli 2010

De switch van Bush naar Obama in het Witte Huis heeft The Roots goedgedaan. De agressie en scherpe (rock)randjes van het vorige album, waarin ze vloekend en tierend van leer trokken, hebben plaatsgemaakt voor een zogeheten 'post-hope zeitgeist'. Met andere woorden: het weerkaatsen van Obama's boodschap van hoop en verandering. Niet voor niets hebben ze hun elfde album How I Got Over gedoopt, naar een gospelnummer uit de jaren vijftig van Clara Ward, waarin ze een verlosser prijst die haar naar het land van melk en honing heeft gebracht.

Het is een bewijs dat The Roots in een rustiger vaarwater terecht zijn gekomen sinds Bush' aftreden. Wat ook blijkt uit het feit dat ?uestlove, Black Thought en co vijf dagen per week te zien zijn als huisorkest in de latenightshow van Jimmy Fallon op NBC. The Roots zijn kortom in een 9 tot 5- (in dit geval 5 tot 1) ritme terechtgekomen. Misschien dat ze hierom voor How I Got Over de hulp hebben ingeroepen van folkartiesten (Dirty Projectors, My Morning Jacket), soulzanger John Legend en zelfs een harpiste, in de persoon van Joanna Newsom.

Newsom zingt en tokkelt op 'Right On', een track die hoogstwaarschijnlijk niet meer van de eerste plek wordt gestoten als beste hiphopplaat van 2010. Het nummer verschijnt in het tweede deel van het album, waarin ?uestlove het tempo opvoert en de Illadelph-sound tot wasdom brengt. Dit in tegenstelling tot de eerste paar nummers, die veel melancholischer van aard zijn en gedrenkt in de door The Roots zo groot gemaakte neo-soul.

Als geheel hebben The Roots met How I Got Over weer een album gemaakt dat prettig in het gehoor ligt. Aangevuld met folkzangers en rappers met verschillende flows (Dice Raw, STS), kan Black Thought eindelijk weer eens een hoopvolle boodschap aan de man brengen. Natuurlijk is het niet louter rozengeur en maneschijn, maar het zwartkijken van Rising Down heeft afgedaan. Black Thought heeft licht aan het eind van de tunnel gezien, wie weet geïnspireerd door zijn president. Je hoeft alleen maar naar de titelsong te luisteren om te beseffen dat The Roots weer in een comfortzone zitten.