http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Roots | Game Theory

Hiphop vanuit de ziel leeft nog!
CD, Def Jam/Universal

Tekst: Roberto Lobosco

Publicatiedatum: 25 augustus 2006

Het was even schrikken toen The Roots vorig jaar zijn tweedelige verzamelalbum Home Grown! The Beginner’s Guide to Understanding The Roots uitbracht. Heel even leek het dat ?uestlove en Black Thought de microfoons en draaitafels aan de wilgen hingen en roemloos wilden afsluiten met een obligaat legacy-album. Nu is er dan eindelijk hun zevende album, hun debuut bij Def Jam: Game Theory, waarmee ze in eerste instantie aantonen dat hiphop moet oppassen geen karikatuur van zichzelf te worden, maar eveneens bewijzen dat hiphop in de 21ste eeuw nog immer vooruitstrevend, zelfbewust en doeltreffend is.

Ze hadden ook wel wat goed te maken na hun marginale Tipping Point. En hoewel Game Theory slechts vijftig minuten lang is, blijkt dat de mannen uit Philadelphia weer doen waar ze goed in zijn: vette beats, krakende soulsamples en onnavolgbare rhymes, waarin Black Thought af en toe wordt bijgestaan door Malik B. Als een van de weinige hiphoppers in het vervlakkende circuit, heeft The Roots nog steeds wat te vertellen: over bevooroordeelde media, het hypocriete gedrag van de V.S. in het Midden-Oosten en de orkaan Katrina. Al deze boodschappen zijn verpakt in ouderwets aanvoelende nummers. De ware sound van The Roots is terug. Pompend en knallend in ‘Game Theory’ en ‘Don’t Feel Right’. In ‘Here I Come’ is zelfs een elektronisch snufje verwerkt waarvan The Human Resource zal watertanden. Daarnaast zijn de beatboxstrapatsen van Rhazel in ‘Take it There’ te horen en laten ze zich van hun emotionele kant zien in ‘Clock with No Hands’, waarin klassieke lyrics van The Pharcyde (‘Runnin’) zijn gerecycled. In het liefdesliedje 'Baby' hebben ze het zelfs aangedurfd een gitaarriffje van The Cure door de mangel te halen.

Game Theory sluit af met ‘Can’t Stop This’, een ruim acht minuten durend requiem voor ‘the Mohammed Ali of Beats’, Jay Dilla. Het laat de luisteraar ontroerd achter. The Roots stelt niet teleur met zijn zevende album en blaast het wereldje nieuw leven in. Heel even leek de intelligente hiphop vanuit de ziel in de jaren negentig te zijn gestorven, maar Game Theory doet ons verlangen naar de nieuwe albums van Talib Kweli en Jurassic Five.