Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op het typerende geluid van het decennium na, is er niets veranderd in de muziek van Robert Cray. De bluesman klonk in de jaren tachtig van de vorige eeuw nogal blikkerig, maar wie deed dat niet in dat rampzalige decennium? In die periode scoorde de Amerikaan wel zijn grote hits. 'Right Next Door' en 'Don't Be Afraid of the Dark' zijn sindsdien formatjes voor hoe zijn opgeruimde blues hoort te klinken. Relatiethematiek, beheerst zingen, eerder als een Sam Cooke-achtige soulman dan als getroebleerde bluesboy, aangevuld met kraakheldere solo's op zijn Fender Stratocaster.
Dus zo begint In My Soul, met 'You Move Me', een nieuw soort 'Don't Be Afraid of the Dark'. Zeker vanaf het tweede liedje valt op, o ironie, dat het heel wat jaartjes heeft geduurd om weer zo goed te klinken als gebruikelijk was eind jaren zestig in de studio's van Hi, Stax en Muscle Shoals. De spanning is er natuurlijk wel af, voor zover Cray ooit het achterste van zijn tong heeft laten zien. Daarvoor moet je de man live gaan bekijken. Hoe clean hij ook speelt op zijn Fender, hij blijft een fenomenale gitarist.
In My Soul bevat een paar lekkere dingen, zoals 'Hip Tight Onions', een hommage aan Booker T. & The MG's, maar verder weinig afwijkends van de reguliere, keurige bluessongs van de inmiddels 61-jarige Cray en een enkele minder geslaagde track waarbij het niet meevalt om een geeuw te onderdrukken. Daarmee is dit een van de minst nieuwswaardige stukjes in dit magazine van dit jaar.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-robert-cray-band/in-my-soul/25373/
Meer The Robert Cray Band op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-robert-cray-band
Deel dit artikel: