Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ach ja, The Rifles, dat is waar ook. Je zou het bijna vergeten, dat er nog groepen zijn die zulke leuke, ongecompliceerde Engelse gitaarpop maken als dit viertal. De band uit Londen wist de afgelopen jaren live nog niet volledig te overtuigen, maar debuutalbum No Love Lost (2006) was een prettige verzameling gitaarmuziek, die het beste van Britpop, punk en lichte hints naar de late jaren zestig verzamelde in kleine, compacte hits.
Op opvolger The Great Escape is er wat dat betreft weinig veranderd. De songs zijn net zo sterk, de melodieën beklijven absoluut, het fijne accent van zanger Joel Stoker is gebleven en de verkapte eerbetonen aan Paul Weller zijn nog steeds aanwezig. Af en toe gaat de band ook verder dan dat, dan krijgen de gitaarmuren van Editors een knikje ('Science Is Violence'), lift een orkest het nummer naar grotere hoogte ('The Great Escape'), of doen ze gewoon beide in één en hetzelfde nummer ('The General'). Daarnaast klinkt de band soms een stuk frivoler dan voorheen ('Winter Calls').
Goed nieuws dus, maar of deze tweede worp The Rifles ook daadwerkelijk een stap verder zal brengen is nog de vraag. Het ene deel van de muziekindustrie heeft haar blik namelijk gericht op Amerika en het andere deel voorspelt dat jarentachtigpop en electro het qua hipheidsfactor gaan overnemen van de Britse gitaarmuziek. En eerlijk is eerlijk, de laatste jaren is de spons die Britpop heet volledig uitgewrongen, en aan de laatste druppels kan dit viertal weinig nieuws toevoegen. Maar dat maakt van dit album nog geen slecht album, integendeel. Dus, is er nog een beetje ruimte voor The Rifles? Alsjeblieft?
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-rifles/the-great-escape-2271/18034/
Meer The Rifles op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-rifles
Deel dit artikel: