http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Rifles

Doordeweekse maandagavond.
31 maart 2008, Trix, Antwerpen

Tekst: Martijn Kuijpers

Publicatiedatum: 02 april 2008

En daar zijn ze weer: The Rifles. Na Lowlands, Werchter en vele andere optredens in de Lage Landen, staan de brit(pop)rockers op een doordeweekse maandagavond in de jonge zaal met het lage plafond. Een echte aanleiding voor de huidige tour is niet te ontdekken; debuutalbum No Love Lost is alweer twee jaar oud en de opvolger is nog niet in zicht. Toch staat een vol Trix klaar om de band te ontvangen.

Het optreden begint wat rommelig. De band draait en lacht wat, maar lijkt niet op scherp te staan. Vroeg in de set wordt 'She's Got Standards' er al in gegooid, wat het publiek voorzichtig in beweging brengt. Ook prijsnummer 'Peace & Quiet' komt vroeg voorbij, waarmee The Rifles hun kruit snel verschieten. Het publiek leeft hier en daar op bij zulke herkenningspunten en het handjevol (opgewekte) nieuwe nummers valt op, maar verder is er niet veel spannends te beleven.

Aan het geluid zal het niet liggen vanavond, ook niet aan de zang van Joel Stoker, die goed boven de band uit komt. De samenzang met bassist Rob Pyne en gitarist/aandachttrekker Lucas Crowther is bovendien erg goed. De band speelt netjes zijn nummers, Stoker haalt een keer een jonge fan het podium op, Crowther maakt een geintje of wat; alle ingrediënten voor een prima optreden. Wat er mist? Die extra drive die je van een live-optreden mag verwachten: een tandje erbij, de drang om je muziek te laten horen, bloed en zweet... Van dat alles is weinig te merken vanavond - een gemiste kans voor een band met zoveel puntige songs.

De band leunt iets te veel op zijn liedjes en daar is het materiaal toch nog niet stevig genoeg voor. Een beetje lol maken en een klein uur je nonchalance tentoonspreiden kun je je eigenlijk niet veroorloven in dit dichtbevolkte genre. Hoewel het publiek nog wel een toegift uit de band wil trekken, geven de mannen na een klein uur de pijp aan Maarten. Missschien zien ze zelf ook in dat deze doordeweekse maandagavond niet gedenkwaardig wordt.

Foto's uit het KindaMuzik archief, door Martijn de Laat