• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Prodigy | Always Outnumbered, Never Outgunned

Vet als vroeger: aan u of dat u dat erg vindt
CD, XL/Pias

Tekst: Wilko van Iperen

Publicatiedatum: 30 augustus 2004

Liam Howlett – meneer Prodigy voor u en mij – schijnt zich enige tijd te hebben teruggetrokken in zijn ongetwijfeld zeer riante zolderkamertje. Om zich te bezinnen, moet u weten. Na het overweldigende succes van Fat Of The Land kondigde de val zich namelijk aan in de vorm van de geflopte single ‘Baby’s Got A Temper’. Na een rijtje kassuccessen was dat natuurlijk even slikken, vooral ook gezien het feit dat Howlett meer dan één dansklassieker op zijn conto kan schrijven. Op nummers als ‘Smack My Bitch Up’ en ‘Firestarter’ staan dagelijks over de hele wereld gegarandeerd mensen te dansen. Even in retraite om bij zinnen te komen, lijkt dan een verstandige oplossing.

Goed, daar zit je dan. Alleen op je zolderkamer omdat je de tijd wilt hebben om te bedenken wat er mis ging. En ja, wat is de meest gevonden oplossing voor de problemen? Juist, back to basics! Liam Howlett is ook een mens en doet dus wat (bijna) iedereen zou doen: richt je op waar je goed in bent. En zo begint het vierde album van The Prodigy Always Outnumbered, Never Outgunned met een messcherpe rechtse directe. Met z’n gortdroge beats en paniekerige geschreeuw is ‘Spitfire’ gebaseerd op de succesvolle blauwdruk van ‘Firestarter’.

Always Outnumbered, Never Outgunned pakt helemaal zo gek nog niet uit. In het lekkere ‘Girls’ vinden funk, jarenzeventigelectro en de beats van de nieuwe lichting elkaar in een heerlijke danstrack, terwijl Juliet Lewis een rondje ‘stoer zijn’ meedoet in het agressief rockende ‘Hotride’. Kool Keith rapt op enkele nummers waarbij ‘Wake Up Call’ het meest in het gehoor springt. Tussen de wekkers die afgaan, manoeuvreert zich een overstuurde baslijn met opgevoerde old school hiphopbeats.

De hele opleving van het doodgewaande electro-genre is ook niet aan Howlett voorbijgegaan, zo getuigt ‘Action Radar’ waarin de jaren tachtig doorklinken maar dat ook ouderwets met een toefje punk wordt opgeleukt. Helemaal hip is het feit dat ons goudeigen Shocking Blue ook nog een centje verdient aan de comeback van The Prodigy. ‘Phoenix’ is namelijk geheel gebaseerd op een gitaarlijntje van Shocking Blue's ‘Love Buzz’. Voor de jongeren onder ons: dat nummer coverde Nirvana ook en was eigenlijk het enige leuke nummer op hun debuutalbum.

De nieuwe klassieker heeft Howlett voor het laatst bewaard. ‘The Way It Is’ zal uitgroeien tot een livefavoriet met het opzichtig gesamplede ‘Thriller’ van Michael Jackson. Of het feest der herkenning het nummer nou zo’n lekkere swing geeft, of de fantastische productie van Howlett, dat is de vraag. Maar ach, wie maakt zich daar nu druk om? Na de King of Pop is het nog even de beurt aan de zelfgekroonde Koning van de Rock: Liam Gallagher. Met Oasis is de man niet meer in staat om enige blijvende impressie achter te laten, de partner van zijn schoonzus (beide heren doen het met een Appletonnetje van All Saints) laat Gallagher en gitaren weer relevant klinken.

Heel degelijk dus allemaal, dit Always Outnumbered, Never Outgunned. De stampers zijn aanwezig, het punkgevoel missen we niet, de herkenbare zanglijnen liggen er weer dik bovenop: het vierde album van The Prodigy klopt dus als een dubbeldekkerbus. Eigenlijk gaat Howlett gewoon verder waar hij was gebleven voor de single die hem creatief verlamde. Back to basics betekent voor hem dus niet meer dan de terugkeer naar die succesformule. Daarin is Howlett zonder twijfel met vlag en wimpel geslaagd, maar na zoveel jaren van vrijheid is zijn creatieve horizon niet veel breder geworden. Een tijdlang tot jezelf komen verandert daar blijkbaar niet aan. The Prodigy kan maar één trucje en al wordt het weer fenomenaal uitgevoerd, het is aan u om te bepalen of u dat erg vindt.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-prodigy/always-outnumbered-never-outgunned/7028/
Meer The Prodigy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-prodigy