http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Posies | Every Kind of Light

Een zwaluw maakt nog geen zomer.
CD, Rykodisc/Rough Trade

Tekst: Wilko van Iperen

Publicatiedatum: 17 juli 2005

The Posies hielden in 1999 op te bestaan, maar gek genoeg bleef er maar materiaal uitkomen: een box-set, twee live-albums en een Best Of. Toch gingen de twee voormannen ieder hun eigen weg. Ken Stringfellow klust al een hele tijd bij als toetsenist van REM en Jon Auer werkte onder meer mee aan William Shatners Has Been van verleden jaar. Drukke baasjes dus.

En nu is er ineens weer een studio-album van de groep uit Seattle (hoewel Stringfellow vandaag de dag met vrouw en kind in Parijs resideert). Het is een comeback-album dat de carrière van The Posies weer een nieuwe draai geeft, maar eigenlijk niet de knaller is waarop gehoopt mocht worden.

Zo presteerden de heren het om gedurende de eerste helft van de jaren negentig drie erg sterke powerpopplaten uit te brengen. Gitaarversterkers gingen bij tijd en wijlen voluit, distortion werd aangetrapt en toch werden er vrolijk goede melodieën ten gehore gebracht. Liedjes als 'Golden Blunders', 'Dream All Day' en 'Please return it' zijn stilaan klassiekers geworden.

Every Kind of Light maakt toch echt minder indruk. Over het algemeen is het een ingetogen album geworden dat aardig in elkaar steekt en goed klinkt, maar waar gewoonweg niet genoeg aandrang in doorklinkt. Het lijkt wel of twee kundige songschrijvers hebben besloten samen weer een album te maken omdat het vooral 'leuk' is. Het 'niets moet, alles mag'-syndroom.

Oké, met 'All in a Day's Work' en 'Conversations' laten de heren horen met wie we ook alweer te maken hebben. Het rustige 'Last Crawl' liegt er evenmin om, maar er staan ook genoeg flinke missers op, zoals het hemeltergende 'Could he treat you better' of 'That don't fly'. Het lijkt zowaar meer aan de liedjes van Stringfellow te liggen, die net iets te luchtig blijven: liedjes die voorbijkomen en verder niets doen.

Fijn dat de heren weer bij elkaar zijn, maar in plaats van geweldig is Every Kind of Light gewoontjes. In het geval van een band met de status als die van The Posies is dat teleurstellend, vooral omdat ze ruim vijf jaar uit elkaar waren. Aangezien het glas hier altijd halfvol is zijn we toch nog 'gematigd positief'. For the record, wel gematigd dus hé.