Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Alligator, het derde album van deze Amerikanen, is twee jaar geleden enorm goed ontvangen. Alle grote muziekbladen zijn lyrisch, waaronder Uncut. “It's their first masterpiece”, schrijft het magazine. Zonder enige discussie is dit de doorbraak van The National. Boxer is de opvolger. Is deze vierde nu net als die ‘moeilijke tweede’, waar men het altijd over heeft?
‘Fake Empire’, de opener, veegt direct alle zorgen van tafel. Ondersteund door louter piano hoor je Matt Berninger. Een donkere, ietwat lijzige stem. Na twee coupletten schuift de drummer aan, de muziek neemt in sterkte toe. Aangekomen bij couplet vier, met daarin blazers, is de climax compleet. Een perfecte opbouw, een prachtig nummer. De kooltjes smeulen op het vuur.
De overige elf nummers zijn doorspekt met dezelfde warme gloed, aangevuld met koper, mooie gitaarpartijen en soms opvallend rake drums. Luister maar eens naar ‘Squalor Victoria’, waar een goede roffel van drummer Bryan Devendorf meer dan alleen de ruggengraat vormt.
Net als Alligator, kan Boxer bestempeld worden als groeiplaat. Niet in het minst om de teksten, die vaak te raden over laten. Ze blijven in je hoofd hangen en roepen vragen op. Wat bedoelt de man? Tegelijkertijd voelen zijn woorden verre van kunstmatig aan.
Het geluid van de band is weliswaar wat neerslachtig, maar wat wil je met muziek die sterk doet denken aan werk van Tindersticks en The Devastations. Deze ‘moeilijke vierde’ zal liefhebbers van deze bands zeker aanspreken. Sterker nog, deze plaat sluit naadloos aan bij de treurwilgen en sombermannen. Om moedeloos van te worden? Nee. Daar is deze plaat te mooi voor.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-national/boxer/15597/
Meer The National op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-national
Deel dit artikel: