• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The National is klaar voor de doorbraak

Een goed ontvangen nieuwe cd (Alligator) en een contract bij een nieuw label: The National is klaar voor de doorbraak. De fulltime banen zijn al opgezegd. We spreken zanger en tekstschrijver Matt Berninger over drank, twijfels over relaties en het plezier van het opnemen van een cd zonder studiostress. “Het is heerlijk werken zonder een pistool op je hoofd”.

Tekst: John Min

Beeld: Martijn Booij

Publicatiedatum: 05 juni 2005

Het verhaal van The National is het jongensboekverhaal van een uit de hand gelopen passie voor muziek. Matt Berninger en twee paren broers, Aaron en Bryce Dessner en Bryan en Scott Devendorf trekken met elkaar op tijdens hun studententijd in Cincinnati (Ohio). Na hun studies lokken het culturele klimaat en carrièremogelijkheden de jongens naar ‘The Big Apple’. In 1999 lopen ze elkaar weer tegen het lijf in Brooklyn, waar ze inmiddels allemaal blijken te wonen en succesvolle carrières hebben als grafisch vormgever of webdesigner. Alleen Bryce houdt zich volledig met muziek bezig: hij studeert klassieke gitaar. De jongens besluiten muziek te gaan maken om stoom af te blazen na hun slopende werkdagen. Ze hebben er erg veel plezier in en na een jaar of anderhalf hard oefenen, raken ze overtuigd van de kwaliteit van het materiaal.

“We hebben vanaf 1999 de tijd genomen om een eigen geluid te ontwikkelen, zonder druk van optredens of een maatschappij. Toen we echt tevreden waren over de kwaliteit van de songs, was er niemand die ze wilde uitbrengen. Dus besloten we om het label Brassland op te richten en zelf de cd maar uit te brengen”, zegt Matt Berninger relaxed, neemt een teug van het blikje Heineken dat hij net uit de koelkast heeft gegrist en steekt daarna een sigaret op. “Ik heb zelfs al mijn spaargeld in Brassland gestopt.“

Terwijl andere bands uit New York als The Strokes en Interpol internationaal potten breken, blijft succes na de debuut-cd The Nationaluit. Een paar redelijke kritieken en optredens in kleinere zalen in Boston en andere steden, dat is het wel. De band is teleurgesteld, want ze denken dat goede songs voldoende zijn om een carrière te maken.
“We waren nogal naïef en dachten echt dat we zouden doorbreken ”, geeft Matt toe. Toch geeft de band niet op. Met hulp van Peter Katis (producer Interpol) en de Australiër Padma Newsome (Clogs) wordt in 2003 Sad songs for dirty lovers opgenomen, in 2004gevolgd door de EP Cherry Tree. De cd’s krijgen meer positieve aandacht in verschillende muziektijdschriften, waaronder Rolling Stone en Uncut. In Europa worden de cd’s uitgebracht door het kleine Franse label Talitres. Het levert de band een aantal boekingen en optredens in Frankrijk op. The National wordt overigens vaak ingedeeld bij americana.
“Dat stempel kregen we als snel, omdat op onze eerste plaat een slide guitar en een piano gebruikt werd. Maar we zijn ook vergeleken met Bruce Springsteen, Nick Cave, Tindersticks, Leonard Cohen en The Pixies. Misschien zijn we lastig in te delen omdat onze muziek een hechte samenwerking is en onze verschillende muzieksmaken terug te horen zijn in de nogal uiteenlopende songs. Matt houdt van Tom Waits en The Smiths, Bryan en Scott zijn Grateful Dead fans en Bryce is thuis in klassieke muziek. Ons gezamenlijk doel is om goede rocksongs te schrijven met een vervreemdende of verontrustende laag.“

Geen pistool op je hoofd
In 2004 was er dan eindelijk ook een groter label dat vindt de band goede rocksongs maakt. Het Engelse label Beggars Banquet deed een mooi aanbod om een cd te gaan maken. De band werkte aan Alligator> met dezelfde mensen als op de vorige cd’s: Peter Katis (Interpol) deed de productie en de mix en Padma Newsome (Clogs) de arrangementen. Toch zijn er een paar grote verschillen met de opnames voor de vorige cd’s. “Doordat we een label achter ons hadden, was de sfeer tijdens de opnames voor Alligator> een stuk meer ontspannen. Voorheen staken we ons eigen geld in studiotijd. Dan heb je na een paar dagen opnemen echt het gevoel dat er een pistool op je hoofd staat. Nu hebben we lekker vier maanden de tijd gekregen.”

De sound van Alligator> is ook minder clean, wat korreliger, of vergissen we ons? “Nee, je vergist je niet. We hebben bewust wat aan geluidskwaliteit opgeofferd om thuis in een ontspannen en intieme sfeer te kunnen werken aan een spontaner en directer geluid. De geluidstechnicus Paul Majahan, die voor het eerst heeft meegewerkt, heeft ons geweldig geholpen bij de opnames in slaapkamers en huiskamers. En doordat we rustig thuis aan de nummers konden werken, hebben we veel meer plezier gehad bij het opnemen”.

Er is nog een verschil, denkt Matt: “Vroeger probeerden we songs te redden, die misschien in de basis niet goed genoeg waren. We hebben nu korter aan de songs gewerkt, maar wel heel veel verschillende songs opgenomen.“
Padma Newsome is voor de band ook nu belangrijk geweest. “Padma heeft de arrangementen gedaan en bemoeit zich meestal met de songs als de basis af is. Het is verbazingwekkend dat zijn kleine veranderingen het verschil maken tussen een redelijke song en een goede song. ‘Abel’ was een redelijk lied, totdat Padma de drumbeat veranderde en ik ging schreeuwen. Nu zijn we er echt tevreden mee.“

Op zoek naar astronauten
Verliepen de opnamen voor Alligator> anders dan vorige opnamen, de onderwerpen waarover Matt schrijft zijn hetzelfde gebleven: twijfels over het leven en over zijn relatie. Al lijken de songs iets minder zwaar op de hand.
“Ik denk dat mijn kijk op relaties wel meer volwassen is geworden op deze cd. Verder schrijf ik over alles wat me bezighoudt, ook over de negatieve en lelijke dingen. Schrijven is voor mij een catharsis. De twijfels over beslissingen die ik moet nemen zijn ook op deze plaat een thema: dat ik 34 ben en mijn baan opzeg om in een rockband te spelen, of hoe moeilijk het is om trouw te blijven aan diegene die je lief hebt (de Karen in songteksten is overigens echt Matt’s vriendin). Want als je elkaar vaak niet ziet, lijkt het gras aan de overkant soms groener. ‘Looking for astronauts’ gaat daarover. De titel slaat op een uitspraak van mijn vriendin in de tijd dat we uit elkaar waren.“

“We’re out looking for astronauts, looking for astronauts”
It’s a little too late, too late, too late for this.”

“Ook ‘City Middle’ is een persoonlijke song waarin de hoofdpersoon vlucht van zijn geliefde, wil oplossen in de menigte van een stad en haar heel hard wil vergeten, maar overal herinnerd wordt aan zijn lief. Grappig is dat journalisten dit nummer niet noemen. Maar het is mijn favoriete song.” Het conflict tussen het navolgen van dromen aan de ene kant en de verantwoordelijkheden die er zijn aan de andere kant, houden Matt soms meer bezig dan hem lief is. “Soms wil ik er niet meer over nadenken en dat leidt tot een soort van escapisme. De song ‘Secret Meeting’ gaat daarover en ook ‘All the Wine’, een nummer dat ook op Cherry Tree staat.”

“I’m put together beautifully,
Big wet bottle in my fist, big wet rose in my teeth,
I’m a perfect piece of ass,
Like every Californian,
So tall I take over the street, with highbeams shining on my back
A wingspan unbelievable”

De drank speelt in meerdere songs van Alligator>) een belangrijke rol. Bijvoorbeeld in ‘City Middle’, waarin Tennessee Williams’ toneelstuk ‘Cat on a hot tin roof’ wordt geciteerd.

“I think I’m like Tennessee Williams,
I wait for the click,
I wait, but it doesn’t kick in”

“Drank en het grotestadsgevoel zijn een deel van mijn leven waar ik erg van geniet en dat is ook in mijn songs terug te horen. Daarbij drink ik meestal wel iets als ik schrijf, dus de songs worden er soms ook letterlijk door gevoed”. “Een gezonde hoeveelheid”, verzekert Matt me, terwijl hij nog een hijs neemt van zijn tweede blikje H. “Ik ben dus geen Charles Bukowski. Maar als schrijver kan ik drank goed gebruiken om ongemakkelijke of bizarre situaties te beschrijven.“

Niet iedereen kan de manier waarop Matt de bizarre situaties bezingt waarderen. “Het e-zine Popmatters schreef over mij en de band: “How could they (de band) follow this dreck (Matt) into battle”. Daardoor noemde iedereen in de toerbus me een paar maanden ‘The Dreck’. Ik vond het wel vermakelijk.”

De kritieken lijken nu ook even niet zo belangrijk voor Matt en zijn maten. Voorlopig kunnen ze fulltime met muziek bezig zijn en wie weet hoe hun passie voor muziek nog verder uit de hand zal lopen. Die grote doorbraak zit er nog steeds in.

Alligator is uitgebracht door Beggars Banquet/V2

http://www.kindamuzik.net/interview/the-national/the-national-is-klaar-voor-de-doorbraak/9696/
Meer The National op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-national