Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Deze Quasimodo's uit Washington doorkruisen al ruim een kwart eeuw het muziekspectrum met een – op z'n zachtst gezegd – onorthodoxe en experimentele visie op componeren en een bizar gevoel voor humor. Aangedreven door een luguber mengsel van pure Black Flag-punkenergie, Black Sabbathiaanse riffing en ruwe stookolie, worden aanhoudend de grenzen van het toelaatbare opgezocht. De nieuwste episode uit hun kruisvaart zal echter alleen nog bij de argeloze luisteraar wenkbrauwen doen rijzen.
The Bride Screamed Murder loopt namelijk weer over van de liedjes die je op het verkeerde been zetten; vol rare fratsen, vreemde hooks, catchy meerstemmige zang, kolkende stonerriffs, spooky keyboards, kerkorgels, kinderstemmetjes, speelgoedinstrumenten, tegendraads tromgeroffel, a-capella marsliederen, zweverige droompassages, vuige gitaarsolo's, vragen oproepende twists, stuiterende distortionbass, free-jazz, "pom pe-pom pe-pom"-interrupties, psalmzang, lucht die uit een ballonopening geperst wordt en een van Ennio Morricone geleende mondharmonica. En ook nog een eigenzinnige interpretatie van The Who's 'My Generation', op een tune die doet denken aan die van Sesamstraat.
Kortom, het is weer een plaat waar je een ouderwetse haat-liefdeverhouding mee kunt beginnen. Maar wanneer je al je remmingen loslaat en je onbevangen overgeeft aan de grillige textuur, lijkt alles volledig op z'n plaats te vallen. Kennismaken met de Melvins is dan ook als voor het eerst zonnen op een naaktstrand: een beetje vreemd, maar wel lekker. Fris voor gevorderden dus.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-melvins/the-bride-screamed-murder/20549/
Meer The Melvins op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-melvins
Deel dit artikel: