Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Daar sta ik dan. Mars Volta volger van het eerste uur. Fan van de eerste ep Tremulant. De-loused in the Comatorium-adept. Liefhebber van Frances the Mute, hoewel het ook wel een onsje minder mocht. Een fan? Wellicht wel, maar geen kritiekloze volger. Ik zou dan in ieder geval toch wel erg blij moeten zijn met alweer een nieuw The Mars Volta album.
Ik kom er echter niet uit. Weet na ettelijke weken nog steeds niet goed wat ik er van moet vinden. De feiten: 77 minuten lang energieke latinfunkprogpunkjazzrock. Minder weird gedoe en ambient, meer pure prog zoals de oude King Crimson, Rush en Yes pleegden te klinken. Uitgesponnen, lange nummers die qua melodieën meer aan De-loused in the Comatorium, dan aan Frances the Mute doen denken.
Iets meer popgericht en pakkend dus. Bepaalde riffs en passages die zeker tot het beste behoren wat The Mars Volta ooit heeft gemaakt. Geweldige, opwindende ritmes die je van vreugde door de kamer laten springen. Plots verschijnende freejazz saxofoons die het alleen nog maar beter maken. Geen vuiltje aan de lucht. Toch?
Ik krijg de plaat echter niet afgeluisterd. De volle 77 minuten achter elkaar is echt te veel van het goede. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik erachter kwam waar dat door komt: het is de stem. Of liever: de zanglijnen. Zanger Cedric is natuurlijk altijd al een druktemaker –en dat is ook niet veranderd–, maar op Amputechture blijkt dat hij eigenlijk wel is uitgepoept wat het verzinnen van zanglijnen betreft. Elke melodielijn klinkt bekend, zijn maniertjes en de trillers in zijn stem zijn onderhand ook wel aan vernieuwing toe.
Bovenal klinkt Cedric hier erg vermoeiend. Waar de muziek af en toe best een stapje terug durft te doen –wat al heel wat is voor The Mars Volta–, klinkt Cedric zelfs in zachte passages hoogst nerveus, alsof hij zijn ADHD-achtige energie nauwelijks in kan houden. Heel soms lukt het hem wel, en dan straalt de hele band een bijna gelukzalige sereniteit uit. Het blijft echter bij enkele spaarzame momenten.
Daar sta ik dus. Nog steeds niet goed wetend wat ik met Amputechture aan moet. Muzikaal is het bij vlagen de beste The Mars Volta ooit, vocaal zeker de minste tot nu toe. Ik zet hem nog maar eens op, misschien dat het kwartje toch nog wil vallen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-mars-volta/amputechture/13871/
Meer The Mars Volta op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-mars-volta
Deel dit artikel: