Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is een gevoel van heimwee, dat ons tot diep in de tenen bekruipt en doet terugverlangen naar de goede oertijddagen van weemoedige gitaarpopsongs.
John Roderick, de hoofdschuldige in de zaak van het melancholisch gitaarsentiment, voert zijn metgezellen succesvol aan onder de depressienaam: The Long Winters.
Medeplichtig aan de gevaarlijke meezingers op When I Pretend to Fall zijn onder andere Ken Stringfellow van The Posies, Peter Buck van R.E.M., wiens mandoline het vrolijke ‘Cinnamon’ siert, en Blake Wescott van Pedro the Lion.
De grote herhalingstruc van de in Seattle gehuisveste The Long Winters loopt uiteen van psychedelische countryriedeltjes, die ons herinneren aan The Byrds, tot aan gemoedelijke synthesizerpop van de eighties, terwijl het speelse en dramatische repertoire wordt opgesierd met charmante blazertjes, het driftige pianowerk van Stringfellow en de onmiskenbare referenties aan het huisadres van Michael Stipe.
U zult inmiddels denken: “When I Pretend to Fall moet nu haast wel een meesterwerk zijn.”
En het moet inderdaad gezegd worden: The Long Winters hebben bij lange na geen slecht werk afgeleverd. Toch heeft When I Pretend to Fall meer iets weg van een verzameling onweerstaanbare popsongs, waarmee The Long Winters onze zwakke plekken raken, maar ook daar hoort u ons verder niet over.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-long-winters/when-i-pretend-to-fall/4653/
Meer The Long Winters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-long-winters
Deel dit artikel: