• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Long Winters: het individu John Roderick

Liedjes schrijven waarbij je het gevoel krijgt dat je een uur lang een heel interessant gesprek hebt gehad met iemand op een vliegveld en, hoewel je diegene nooit meer van je leven zult zien, je hele levensverhaal vertelt en altijd een beetje van die persoon zal houden. Dat is wat John Roderick met zijn muziek wil bereiken. Een mooi streven, ware het niet dat wanneer je aan de praat raakt met Roderick geen afscheid van hem wilt nemen.

Tekst: Alexis Vos

Beeld: Martijn Booij

Publicatiedatum: 25 september 2006

De aimabele Roderick is een makkelijke prater. Doorspekt met de nodige humor staat hij in Amsterdam de Nederlandse pers te woord vanwege het derde album dat hij heeft uitgebracht met The Long Winters. De band, waarin hij het enige vastbandlid is, blinkt op Putting the Days to Bed uit in stralende powerpop met een melancholische inslag.

Je ziet er goed uit.
Dank je. De baard is er af, dat staat een stuk frisser.

Het nieuwe album klinkt ook een stuk frisser. Het heeft meer energie, klinkt helder en er straalt een dosis positiviteit vanaf. Een bewuste keuze of kwamen er dit soort nummers vanzelf uit?
Ik denk dat jij dit zegt, omdat het tempo van de nummers nu veel hoger ligt. Bij de vorige platen kwam ik er op het podium pas achter dat we ze te langzaam hebben opgenomen. In de studio had ik daar nooit erg in, daarom hebben we het nu sneller dan ons lief was ingespeeld en dan zit je uiteindelijk op het juiste tempo.

Je hebt dit album ook geproduceerd, kan je dit soort zaken nu meer doordrukken?
Ja, hoewel ik nu pas weet wat muziek maken eigenlijk inhoud. Ik deed altijd maar wat en liet de meeste dingen aan de andere muzikanten over. ‘Speel maar wat’, zei ik vaak, zonder te weten wat de functie van bijvoorbeeld een basgitaar is. Nu kan ik zelf ook wat bas en piano spelen en dat geeft je een hele andere kijk op hoe je een nummer moet opbouwen.

Over de invloed van producers gesproken. Wat vind je van de laatste R.E.M. platen? Je bent fan van ze en kent Peter Buck persoonlijk. Naar mijn mening lijden ze onder de aanwezigheid van Pat McCarthy en zijn synthesizer fetisjisme.
Ja ach, de rol van een producer moet je ook weer niet overschatten, uiteindelijk heeft R.E.M. het laatste woord. Ik ben wel eens bij Peter thuis geweest en kan je vertellen dat hij nog steeds klassieke R.E.M. nummers schrijft. Thuis in zijn studio neemt hij, behalve de zang, alles op. Elke maand heeft hij weer een cd klaar met dertig nummers. De andere twee gaan er dan mee aan de slag. Dan komt er het album uit zoals wij het te horen krijgen.

Heb je het met hem weleens over zijn muziek?
Nee, ik zou niet durven. Ik heb er het weleens met Ken Stringfellow (zanger van de Posies, die met R.E.M. meespeelt op hun tournees) over gehad. Die gaat ook niet naar ze toe om te zeggen dat ze sommige dingen anders zouden kunnen doen. Hij is allang blij dat hij met ze mee mag doen.

Zoals ook de muzikanten die de immer roterende bandbeztting vormen bij jou dat zijn?
Haha, ze hebben de tijd van hun leven inderdaad. Maar de band verandert steeds omdat iedereen zijn eigen leven heeft en prioriteiten, ambities en ook de financiele situatie steeds verandert. Ik heb altijd in een band willen spelen waarbij we met elkaar in een verlaten pakhuis woonden. Daar heel de nacht dan muziek maakten, heroine spuiten en overdag stomme baanjes erop na houden. Maar dat is mij nooit overkomen. Toen ik 29 was had ik nog steeds niks opgenomen. Voor mezelf wilde ik gewoon een album hebben. Gelukkig woonde ik toen in Seattle waar een hechte muziekscene is en ik zo Chris Walla (gitarist en producer van Death Can For Cutie) leerde kennen. Hij wilde mij hierbij helpen. Zo is het begonnen en daarom is het nog steeds een soloproject.

In Teaspoon zing je “I wasn’t made to be on a team.”Slaat dat ook op het bandleven?
Dat heeft meer van doen met het feit dat ik als kind er nooit iets voor voelde om aan teamsport te doen. Iedereen deed er echter aan mee, dus ik dacht dat ik raar was. Later kom je er achter dat er gelukkig meer mensen zijn die niet bij de groep of massa horen.

Teksten zijn erg belangrijk voor je. Je vertelde onlangs dat je er voor waakt om standaard woorden en uitdrukkingen te gebruiken. Creëer je daardoor juist niet een afstand tussen jou en de luisteraar door geforceerd naar woorden op zoek te zijn die niemand gebruikt?
Zo zwart-wit ligt het niet. Ik probeer origineel te zijn. Een ‘I love you baby’ komt er bij mij niet in. Met een nummer wil ik een gevoel beschrijven en daar zoek ik meestal een woord of zinsnede voor om dat te vangen. De rest is misschien wel opvulling. Mijn teksten zijn vrij summier.

Maar uiteindelijk doen teksten er in muziek toch niet echt toe?
Oh jawel! Als ik op de radio wat top40 werk hoor, dan vind ik het net zo leuk als ieder ander. Ik zing gelijk mee, en de tweede keer ook nog wel. Maar daarna ga ik me eraan storen dat het nergens over gaat. Bij indiemuziek heb je ook onzinteksten natuurlijk. Naar mijn idee kan je indie ook in twee groepen opdelen: het deel dat simpele, niet ter zake doenende teksten combineerd met avontuurlijke, experimentele muziek. En de bands die wat te vertellen hebben waarbij de muziek gewoon pop is.

Waarom staat eigenlijk de ep Ultimatum als bonus op de cd?
Ons Europese label, Munich, vroeg daarom. De ep is hier niet uitgebracht, terwijl die in Amerika heel goed verkocht. Maar het schijnt dat jullie hier sowieso geen ep's kopen, dus dan maar op deze manier mensen er kennis mee laten maken. Hoewel ik ook wel weet dat ze het ook gewoon kunnen downloaden. Ik wilde het zelf ook niet zo. Het album kent een opbouw van begin naar eind, wat nu wordt aangetast. Maar goed. Ik heb wel gevraagd om een duidelijke stilte te laten vallen tussen het slotnummer en de bonustracks om het verschil aan te geven.

Waarom speelt toetsenist/krullenbol/droogkloot Sean Nelson niet meer in de band? Jullie waren op het podium een geweldige komisch duo.
Hij ging weer verder aan de slag met zijn eigen band Harvey Danger. Maar dat was van korte duur, want op dit moment gaat hij de corporate world in en voor Microsoft werken. Hij denkt dat hij er zich helemaal niet thuis gaat voelen. Maar dat is Bill Gates hè. Hij woont in Seattle en lokt al die intelligente, maar arme muzikanten met een mooi salaris naar zijn wereld.

Zie jij jezelf nog terugkeren naar een ‘normale’baan? Je hebt een tijdje lesgegeven op een universiteit.
Liever niet. Ik heb vrijheid nodig. Ik heb nog nooit langer dan negen maanden een baan volgehouden. Ook de universiteit is gewoon een bedrijf waar je aan iedereen verantwoording moet afleggen en je aan doelstellingen moet houden. Daar kan ik niet tegen.

Je moet nu ook van Munich de ep op je cd zetten.
Ja, maar ik hoef niet om 6 uur ’s ochtends van ze op te staan.

http://www.kindamuzik.net/interview/the-long-winters/the-long-winters-het-individu-john-rodrick/13953/
Meer The Long Winters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-long-winters