Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De warme, zijige pop van The Long Winters – een bandnaam die je vanwege de duistere connotatie gemakkelijk op het verkeerde been zet – zal je niet ogenblikkelijk associëren met Amerika’s industriële grungestad Seatlle. Aan de zwaarmoedige kant van het bestaan en rauwe, semi-depressieve rock waar thuisstad Seattle bekend om staat, hebben zanger/liedjesschrijver John Roderick en consorten een broertje dood.
Het inmiddels derde album van de groep doet op sommige momenten sterk denken aan het debuut van Counting Crows. Op Putting The Days To Bed staan vijftien prachtige, maar een tikkeltje vluchtige popliedjes van rond de vier minuten. Vier daarvan zijn speciaal voor de Europese markt toegevoegde bonustracks, waaronder een ingetogen, akoestische versie van ‘Ultimatum’. Putting The Days To Bed combineert in feite de intieme teksten en melodische complexiteit van de ep Ultimatum met de gitaarpop van de vorige twee albums. Als je per se wilt azijnpissen, kun je zeggen dat The Long Winters de afgelopen jaren muzikaal weinig zijn opgeschoten en dat het allemaal niet zo spannend is wat ze doen. Inderdaad moeten The Long Winters het niet hebben van dat scherpe randje. Ze hoeven niet zo nodig te vernieuwen; veel liever gaan ze op zoek naar het ultieme popliedje. Ze komen er op dit derde album een paar keer opvallend dichtbij met prachtnummers als ‘Ultimatum’, het springerige ‘Fire Island, Ak ’ , ‘The Commander Thinks Aloud’ en ‘Everything is Talking’, waarvan de dromerige ondergrond sterk doet denken aan Air.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-long-winters/putting-the-days-to-bed/13860/
Meer The Long Winters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-long-winters
Deel dit artikel: