Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op hun debuut Strange House maakten The Horrors nog garagerock in de lijn van The Birthday Party, The Cramps en The Eighties Matchbox B-Line Disaster. Overstuurde orgeltjes, galmende baslijnen en een bezeten zanger, dat werk. Niet heel erg origineel, maar wel allemaal leuke drieminutenliedjes om op uit je dak te gaan in de vleermuisdisco.
Het lijkt er sterk op dat The Horrors in een dergelijk etablissement tegen een echte vampier zijn aangelopen die alle leven uit ze heeft gezogen. Primary Colours gaat namelijk hoge ogen gooien in de race voor de titel van grootste zeikplaat van 2009. Niks geen leuke scheurorgeltjes en vette baslijnen meer. De heren hebben besloten er verstandig aan te doen voor dit tweede album op de Editors/Interpol/White Liestrein te springen. Niet alleen doen ze dat rijkelijk laat, ze doen het ook nog eens ontzettend slecht.
Primary Colours dreint, zeurt, jeukt en irriteert. Dat is dan op de punten dat de plaat niet lachwekkend potsierlijk is, zoals in het spoken word-stuk van 'Who Can Say'. De tekst daarvan lijkt rechtstreeks te zijn gestolen uit een poëziealbum. Maar het kan altijd erger.
Want daar is 'I Only Think of You', een track die de bandnaam eer aandoet: meer dan zeven minuten pure muzikale horror. Je hebt een poppenfilm, The Dark Crystal, waarin de monsters overleven door de levensessentie uit schattig vrolijke wezentjes te zuigen door ze bloot te stellen aan het kristal uit de titel. Zo voelt luisteren naar 'I Only Think of You' ook: alsof langzaam alle energie uit je wordt getrokken.
Zo is Primary Colours een totaal verkeerd uitgepakt staaltje opportunisme geworden. Hier zet een band al zijn kwaliteiten opzij om tevergeefs te proberen mee te doen met de mode.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-horrors/primary-colours/18506/
Meer The Horrors op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-horrors
Deel dit artikel: